| ஒத்திசைவு | प्रत्याह्वय | resonance |

ஆக, வழக்கமான விஷயங்கள் இந்த முறையும் நடந்தன.  வளாகத்தைச் சுத்தம் செய்வது, நாடக, இசை, நடன நிகழ்ச்சிகளுக்காக முஸ்தீபுகளைச் செய்வது எனச் சிலபல நாட்களாகவே பிள்ளைகளும் ஆசிரியர்களும் மும்முரமாக வேலை செய்துகொண்டிருந்த மணியம்.

-0-0-0-0-0-0-

இந்த நிலையிலும் பக்கத்துக் கிராமங்களில் இருந்து ஏகப்பட்ட கேள்விகள், கோரிக்கைகள் வந்துகொண்டேயிருந்தன – “இன்னொரு பிரிவு ஆரம்பிக்கக்கூடாதா?” – இவை நியாயமானவைதான். ஆனால் எங்கள் பள்ளி, தனியார் ட்ரஸ்ட் நடத்தும் வகை. அரசிடம் இருந்து ஒரு சுக்கு உதவி பெறுவதாக இல்லை. பெறாமல் இருக்கும்போதே ஆயிரம் கெடுபிடிகள்.

மேலும் – பொய்பொய்யாக, பெரும்பாலான மிஷனரி பள்ளிகள் செய்வதைப் போல ஜோடித்து அரசுதவியும் தனியார் நிதியும் பெறவும் விருப்பமில்லை. கிராம மக்களிலும் பணக்காரர்கள் கூட உதவவரமாட்டார்கள்.

நிலைமை இப்படி இருக்கையிலே (எனக்கு இது முட்டாள்தனமாகப் படுகிறது இப்போது) ஏதோ யோசனைகளைச் செய்து – தம் பிடித்து – கடந்த இரண்டு வருடங்களாக கீழ்வகுப்புகளில் இன்னொரு பிரிவு (ஸெக் ஷன்) ஆரம்பித்து அதனை வருடாவருடம் மேலே எழுப்பிச் செல்லலாம் என ஆரம்பித்திருக்கிறோம். கொஞ்சம் முழி பிதுங்குகிறது. எப்படியாவது இதனைச் செயல்படுத்திவிடுவோம் எனக் குருட்டு தைரியம் இருந்தாலும்…

நண்பர்கள் சிலர் கேட்கிறார்கள் – உங்கள் பள்ளிப் பிள்ளைகள் படித்து வேலைகளில் அமர்ந்திருப்பார்கள் அல்லவா, அவர்களிடம் உதவி கேட்கலாமே?

எது எப்படியோ – எங்கள் பள்ளியிலிருந்து எவ்வளவு பிள்ளைகள் மேற்படிப்பு படித்து ‘பெரிய’ உத்யோகங்களில் அமர்ந்து, ‘கை நிறைய’ சம்பாதிக்கிறார்கள் என்பது முழுமையாகத் தெரியவில்லை – இது குறித்த விவரங்கள் என்னிடம் இல்லை. ஆனால் இவர்களில் பெரும்பான்மையோர் – நல்ல பிரஜைகளாகவும் செயலூக்கம் உடையவர்களாகவும் இருப்பார்கள் என்பதில் எனக்குச் சந்தேகமேயில்லை எனத்தான் எனக்கே நான் சொல்லிக்கொண்டிருந்தேன்.  (பொதுவாகவே எங்கள் பிள்ளைகள் அடிப்படையில் நல்லவர்கள்தாம்)

ஆனால் – இந்தப் பையன்களின் இக்கால விவரங்களைத் திரட்டி, அவர்களில் சிலரை நான் நேரில் தொடர்பு கொண்டு ‘முடிந்தால் உதவி செய்யமுடியுமா’ எனக் கேட்டபோது – நல்ல பிரஜைகளாக இருப்பதற்கும் நன்றியுள்ளவர்களாக இருப்பதற்கும் கொஞ்சம் வித்தியாசங்கள் இருக்கின்றன என்பதும் தெரிய வந்தது. பிரச்சினை என்பது இதுதான்: an arrogant sense of entitlement. புரிந்துகொள்ள முடிகிறது, ஆனால் ஒப்புக்கொள்ள முடியவில்லை.

எனக்குக் கொஞ்சம் வெறுத்துவிட்டது.

இச்சமயம் – நான் பள்ளியில் படித்து இப்போது ‘நல்ல’ வேலைகளில் இருக்கும் அனைத்துப் பிள்ளைகளுடனும் பேசவில்லை என்பதைத் தெரிவிக்கவேண்டும். ஒருகால், பிற பிள்ளைகள் அப்படி இருக்கமாட்டார்களோ, என்ன எழவோ?

என் பேச்சில்தான் கோளாறோ? இருக்கலாம்.

எது எப்படியோ – அடுத்த ஆண்டு இறுதிக்குள் முட்டிமோதி மூன்று-ஐந்து வகுப்பறைகளைகளையாவது கட்டுவதற்கான நிதியைத் திரட்டவேண்டும்.

பார்க்கலாம்.

ஏனெனில் – சுற்றுவட்டாரத்துக் குழந்தைகளுக்கு, எங்கள் பள்ளி செய்யும் உதவி மகத்தானது. என் கண்கூடாக அதனைப் பார்த்திருக்கிறேன்.

ஆக – சும்மா நொள்ளைக் காரணங்களைக் காட்டி, பிரதிபலன்களைச் சிறுபிள்ளைத்தனமாக எதிர்பார்த்து எம் தாமஸ குணத்தை வளர்த்துக்கொள்ளக்கூடாது. முட்டிமோதி மேலெழும்பி வரவேண்டும்.

விவேகாநந்தர் சொன்னதுபோல, have to repeatedly tell this to myself over and over and over… ‘Do not be anxious, do not be in a hurry. Slow, persistent and silent work does everything.’

நன்றி.

மறுபடியும்: நம் அனைவருக்கும் இனிய சுதந்திரதின வாழ்த்துகள். ஸ்வதந்திர தேவி, நின்னை அனுதினம் தொழுதிடல் மறக்கிலேனே!

:-)

—