| ஒத்திசைவு | प्रत्याह्वय | resonance |

மேலும் அய்யாமார்களே, அம்மையார்களே!

…இது பெரியார் பூஜை ஸீஸன். பெரியாரின் பக்தகேடிக் குருவிமூளைகள் ஏகத்துக்கும், ஆனால் அவர்கள் வழக்கம்போலவே ஒரு மசுத்தையும் புரிந்துகொள்ளாமல், மகத்தான அறியாமையில் மினுக்கிக்கொண்டு கொந்தளித்துக்கொண்டிருக்கும் காலமிது. ஆகவே பெரியாரியப் பொன்மொழிகளை உபயோகிக்காமல், எந்தவொரு சுயமரியாதையுள்ள தமிழனும் பகுத்தறிவு மிக்க திராவிடனாகப் பரிணாம வீழ்ச்சி அடையமுடியாதல்லவா?

ஆகவே, ஈவெராமசாமி சார்பாக, வெராமசாமி மறுபடியும் ஒருமுறை சொல்கிறேன்:

ஹ்ம்ம்… ஏனெனில் தஎ சிகாமணிப் பெருந்தகைகள் ஜீபூம்பா ஜீபாம்புகள். இதுதான் பிரச்சினையே! இவர்கள் காட்டும் பிலிம்களிலிருந்து தப்பிப்பது என்பது எளிதான விஷயமேயல்ல. எத்தை எடுத்தாலும் அதைப் பற்றித் தங்கள் மேலான டமால்டுமீலியக் கருத்துகளை, கொஞ்சம்கூடக் கூச்சநாச்சமில்லாமல் வாரிவாரி வழங்கும் பாரி வள்ளல்கள் இவர்கள். ஆக – இவர்கள் எடுக்கும் படங்களைப் பார்த்தால் படமெடுக்கும் பாம்புகளுக்கே தாழ்மையுணர்ச்சி வந்து பாவம் அரண்டு சுருண்டுபோய் சுணங்கிவிடும்கள். தேவையா, சொல்லுங்கள்?

இந்த விஷயத்தில் என் தனிப்பட்ட சோகம் என்னவென்றால், பாலும் நீரும் கலந்தடித்துக்கொண்டுக் கதம்ப வெள்ளமாகப் பாயும் அட்ச்சிவுட்டாளக் கருத்தோட்டங்களில், தொடர்போ அறிமுகமோ அற்ற துறைகளில் கத்திக்கப்பலோட்டும் எழுத்தாளப் பீறிடல்களினூடே எதிர்நீச்சல் போட்டு – நல்லபாம்பு கெட்டபாம்பு என்று பார்த்து அன்னபட்சி போல காலட்சேபம் செய்ய ஒரு சராசரித் தமிழவாசகனுக்கு அவகாசமேயில்லை.

-0-0-0-0-0-

கடந்த சுமார் 40 வருடங்களுக்கும் மேலாக – இவர்களில் பலர் கூசாமல் புளுகிக்கொண்டிருந்தாலும், இந்தத் தற்காலத் தமிழ் எழுத்தாளர்களின் பெரும்பாலான எழுத்துகளையும் தொடர்ந்து படித்துக்கொண்டிருக்கிறேன் (=நான் ஒரு மாற்றுமூளையாளன்) என்பதால் – என்னைப் பற்றி உங்களுக்குத் தெரியவேண்டிய விஷயங்கள் யாவையென்றால், எனக்கு: 1)  பணத்தையும் நேரத்தையும் வேறு விஷயங்களில் விரயம் செய்யுமளவுக்குத் துப்பில்லை 2) சுயசித்திரவதைகளில் உள்ள தொடரும் ஆர்வம் + 3) வாழ்க்கையை 200% வெறுத்துவிட்டு அதன் விளிம்புக்குச் சென்று அதற்கு அப்பால் (=that milk) என்ன இருக்கிறது என்பதை அறிந்துகொள்ள அப்படியொரு முனைப்பு.

= ஆக நான், ஸோ டோடல்லி ஹோப்லெஸ். நன்றி.:-(

 சரி. அட்ச்சிவுட்டாலஜிஸ்ட்ஸ் பக்கம் வருகிறேன்.

…ஹ்ம்ம். இந்த அழகில் – பொதுவாகவே இந்த இலக்கியக் காரர்களுக்கும் இன்னபிற கலைக்கார ஜந்துக்களுக்கும் என்னவொரு சுயபிம்பம் என்றால் – ஏதோ தாங்கள்தாம் அவதாரபுருஷர்கள் (தூயட் டமிளில் சொல்லவேண்டுமானால் அவதாரபுருடர்கள்) என்றும், தாங்கொணா கொடுமைகள் சூழ்ந்த இவ்வுலகத்தில் ஆசுவாசத்தையும், அறவுணர்ச்சியையும், மேன்மைப் படுத்தலையும், நம்பிக்கையையும் அளிப்பவர்கள் என்றும் — அதனால் அவர்கள் அடையும் துக்கத்தை மீறி உன்னதத்தை நோக்கிச் செல்பவர்கள், சமூகத்தின் கையைப் பிடித்துக்கொண்டு வானமேற்றி வைகுண்டத்துக்கு அழைத்துச் செல்பவர்கள் என்றும்… சுவாரசியமான புனைவுகள்.

பிரச்சினையென்னவென்றால் – இவர்களில் பலர் வாய்கூசாமல், கண் இமைக்காமல் புருடா விடுவதை நேரில் கண்டு களித்திருக்கிறேன். அந்தப் புருடாக்களையும் வாயைப் பிளந்துகொண்டு கேட்டுக் கன்னத்தில் போட்டுக்கொள்ளும் சகவாசகக் குளுவான்களையும் பார்த்திருக்கிறேன்.

ஹ்ம்ம்ம்… ஆனால் எனக்குப் புரிகிறது: இந்த ஆதார-ஆதர்ச புருடர்களுடைய பிரச்சினையென்னவென்றால் – மானாவாரியாகப் புருடா விட்டுவிட்டு ஒருகட்டத்தில் தங்கள் புருடாக்ளைத் தாங்களே நம்ப ஆரம்பித்து விடுகிறார்கள், பாவம்.

இவர்களை விட அதிபுனைவுக்காரர்கள் இம்மாதிரி ஆனால் அநியாயத்துக்கு அதிவீங்கல் சுயபிம்பங்களில் திளைத்துக் கொண்டிருக்கும் மனிதவுரிமை வகையறாக்கள். பெரும்பாலும் திருடர்கள். ஆகவே, இவர்களே கொஞ்சம் திடுக்கிடவைக்கும் புனைவுகள்.  எனக்கு இவர்களைப் பார்க்க நேர்ந்தால் -அவர்களிடம் – டேய், are you for real எனத்தான் கேட்கத்தோன்றும்.

(சாதா பேப்பர் ரோஸ்ட் ஊடகப் பேடிகள் (உயிர்மை, நக்கீரன், விகடன், தஹிந்து வகையறா பத்திரிகைகளில்(!) எழுதுபவர்கள்(!!​) இக்கோமாளிகள் – யுவகிருஷ்ண அதிஷா வினாயகமுருகன் வகையறாப் படுபீலா அறச்சீற்றக் குளுவான்கள்)​ டேட்டா ஸைய்ண்டிஸ்ட்ஸ், விக்கிபீடியர்கள், திடீரெக்ஸ் ஞானிகள் பற்றிப் பலமுறை என் மேலான கருத்துகளை எழுதிச் சலித்து விட்டதால், இந்தமுறை அவர்களைச் சாய்ஸில் விட்டுவிட்டேன். மன்னிக்கவும்.)

-0-0-0-0-0-

தற்காலத் தமிழ் எழுத்தாளர்களை, அதாவது, அவ்வப்போதாவது நான் படிக்கும் பாக்கியம் பெற்ற, படுதெகிர்யம் மிக்க நெஞ்சுரம் படைத்த (heart fertilizer armylike) எழுத்தாளர்களை, மூன்று வகையாகப் பிரித்துக்கொள்ளலாம்:

இதில் பிரச்சினைனென்னவென்றால், எவ்வளவுதான் மட்டரகமாகப் பீலா வுடுபவர்களானாலும் இவர்களில் ஓரிருவரிடம் கலை – craft இருக்கிறது. ஆக, அவர்களுடைய இயல்பையும் மீறி ஓரிரண்டு அழகான புனைவுகளை எழுதித் தொலைத்து விடுகிறார்கள், சிலபல துல்லியமான சிந்தனைக் கீற்றல்களை வெளிப்படுத்திவிடுகிறார்கள், பாவிகள். இதனால், எனக்கு ஏற்படும் மிரளல்கள் அதிகம். ஆக – சிலசமயம் இவற்றைப் படித்துப் புளகாங்கிதம் அடைந்து சிலபலருக்கு இவற்றை அவசியம் படிக்குமாறு பரிந்துரை எழவையும் செய்திருக்கும் முட்டாக்கூப் பாவி நான். :-( ஆக இவ்வுலகம் என்பது கறுப்பு-வெள்ளைப் பகுப்புகளினால் ஆனதில்லை என்பது சரிதான். இருந்தாலுமே கூட…

1. முதல்வகை எழுத்தாளர்கள் – கலைக்(!)கல்வி Vs தொழில் நுட்பம், அறிவியல் என அறிதல் புலங்களைப் பகுத்துப் பிரித்து மேய்ந்து கலைக்கல்வியின், இலக்கிய எழவுகளின் முக்கியத்துவ மேன்மையைக் குறித்துச் சிலாகித்து உட்கார்ந்த இடத்திலிருந்து எழுதுகிறார்கள். பொறியியல் வகையறாகக்களில் பெரும்பாலும் தகவல்குவியல்கள் மட்டுமே, சுயமாகச் சிந்திக்கக்கூடிய சவால்கள் பெரும்பாலும் இல்லையென்றெல்லாம் படுதீவிரமான தைரியத்துடன் எழுதுகிறார்கள்.

2. இரண்டாம் வகையினர் – மஹாராஷ்ட்ரத்தில் மராட்டி மொழியையும் ஒடிஷாவில் ஒரிய மொழியையும் – ஹிந்தி ஒழித்துக்கொண்டிருக்கிறது, ஆகவே கமலஹாஸ்யம் போன்றவர்கள் அரசியலுக்கு வரக்கூடாது என உட்கார்ந்த இடத்திலிருந்து அமர்க்களமாக எழுதுகிறார்கள்.

வாழ்க கருத்துச் சு தந்திரம்.

-0-0-0-0-0-

ஆகவே, கூறுகெட்ட சகதமிழ் வாசகர்களே! ஒரு சராசரித் தமிழ் எழுத்தாளச் சிகாமணியையும் பாம்பையும் ஒருசேரப் பார்த்தால் – யாரையும் எதனையும் அடிக்கவேண்டாம்.

மிகச் சாத்வீகமாக, பின்னங்கால் பிடறியில் படப் புறமுதுகிட்டு ஓடினால்போதும்.

ஊக்க போனஸாக, அப்படித் தெறிந்து ஓடுவதற்கு முன்னால், அந்தப் பாம்பை அச்சிகாமணிகளின் ஓளிவட்டங்களிலிருந்து அகற்றி பத்திரமாக ஒரு πயில் போட்டுக்கொண்டு, அந்தப் பாவப்பட்ட ஜந்துவுக்கேற்ற சுற்றுச்சூழலில் மிகுந்த கவனத்துடன் சேர்ப்பித்தால் அது ஒரு ஆகச் சிறந்த ;-) காத்திரமான சமூகப் பங்களிப்பு.

நன்றி.