| ஒத்திசைவு | प्रत्याह्वय | resonance |

#2. இவையெல்லாம் நடந்தபோதே எல்லோருக்கும் தெரியும். ஆக, ஏன் இவற்றை மறுபடியும் கிளறவேண்டிய அவசியம்? (இப்படியும் சிலர் கருதும்போது #1 அடிபட்டுப் போய்விடுவது ஒரு சுவாரசியமான விஷயம்!)

#1. இவையெல்லாம் வதந்திகள் – இவற்றுக்கு ஏன் முக்கியத்துவம்?

~1. இவை வதந்திகள் அல்ல. இவை (மூளையை உபயோகிக்கும்) தூதரக அதிகாரிகளின் கருத்துகள்; அவர்கள் தங்கள் வேலை/பணி தொடர்பாக தங்களுக்கு இடப்பட்டிருக்கும் கட்டளைகளை செவ்வனே நிறைவேற்றுவதின் ஒரு அங்கம். வெளியுலகத்திற்கு இவை தெரியவரமாட்டா என்பதன் காரணத்தால், மேலும் இவற்றை எழுதினால் எழுதியவர்களுக்கு உடனடியாக கொலைமாமணி/ஞானபீடைப் பரிசு என்றெல்லாம் நிச்சயம் கிடைக்காது என்ற காரணத்தால் – இவற்றின் வெளிப்படைத்தன்மை என்பது ஒரு முக்கியமான அங்கம்.

இவற்றில் பூசி மெழுகல்கள் இல்லை. கொலைகார அயோக்கியர்களை மாவீரன் பிரபாகரன் எனச் சொல்லவேண்டிய அவசியம் இல்லை. பொறுக்கிகளை திராவிட இனமானத் தலைவர்கள் என அழைக்கவேண்டியது இல்லை. இசுடாலிரின் இளமைக்கால நடவடிக்கைகளை பொறுக்கித்தனமானவை (‘thuggish’) எனக் குறிப்பிடாமல், திராவிடத் தியாகங்களைச் செய்தவர் எனச் சொல்லவேண்டிய அவசியம் இல்லை.

-0-0-0-0-0-0-

~2. அய்யாமார்களே! மனிதனின் – குறிப்பாக, நம் சராசரித் தமிழனின், திராவிடத்தால் காயடிக்கப்பட்டவனின் ஞாபகசக்தியும் மிகக் குறைவு. திராவிட மறதி நோயால் பீடிக்கப்பட்டு அவன் பாவம், ஒரு பப்பரப்பாவிலிருந்து அடுத்த பப்பரப்பாவுக்குக் கருத்துதிர்த்துக்கொண்டே சென்றவாறிருப்பான். ஆகவே, அவனுக்கு அவ்வப்போது திராவிடத்தின் பவிஷை எடுத்துச் சொல்வது முக்கியமானது.

ஒரு எடுத்துக்காட்டாக – நீதிபதி பால் கமிஷன் என்று ஒன்றிருந்ததா, அதன் குறிக்கோள் என்ன, கருணாநிதி அரசின்போது  அதன் ரிப்போர்ட் எப்படி மாயமாகக் ‘காணாமல்’ போனது என்பதெல்லாம் யாருக்குத் தெரியும்?

ஆகவே – எனக்குத் தெரிந்த விஷயங்களை (தரவுகளுடன், நம்பகத்தன்மை மிகுந்தவர்களின் கருத்துகளுடன், வெறுமனே கடன்வாங்காமல் – என் மூளையையும் உபயோகித்து) பழையதானாலும் சரி – புதிதானாலும் சரி, எனக்கு முக்கியம் எனத் தோன்றுபவைகளைத்தான் பகிர்ந்து கொள்கிறேன்.

-0-0-0-0-0-0-

~3. என்னைப் பொறுத்தவரை – வரலாறு என்பது, வரலாற்றறிவு என்பது மிக முக்கியம். சொல்லப் போனால், நாம் கற்றுக்கொண்டிருக்கும் அனைத்துத் துறைகளும் கணிதம், இயற்பியல், கணிநியியல் என அனைத்து சமாச்சாரங்களிலும் நாம் அதனதன் வரலாறுகளைத்தான் கற்றுக்கொண்டிருக்கிறோம்.

ஆனால் – குறிப்பாக, நம் தமிழகச் சூழலில் – வரலாற்றறிவு என்பது மிகமிகக் குறைவு. அதானால்தான் திராவிடம் என்கிற கருத்தாக்கத்தையே, ஆரியப் படையெடுப்புக் கோட்பாட்டையே, ஆரிய-திராவிடப் பிரிவுனைக் கற்பிதங்களையே தூக்கி எறிந்த அம்பேட்கர் போன்றவர்களின் கருத்தாக்கங்களை மறந்து – அம்பேட்கரும் பெரியாரும் ஒரேமாதிரி சிந்தித்தார்கள் எனச் சொல்லமுடிகிறது. ஆனால், பலப்பல விஷயங்களில் அம்பேட்கரும் பெரியாரும் கொண்டிருந்த கருத்துகள், செயல்பாடுகள் – மாமலைக்கும் கிடுகிடுபள்ளத்திற்கும் உள்ள ‘ஒற்றுமை’ அளவில் தான் இருந்தன/இருக்கின்றன. ஆனாலும் இவர்கள் இருவரையும் ஒரே தராசில் தான் வைப்போம். ஏனெனில் திராவிட முட்டாள்தனம் என்பதன் ஆழமும் வீச்சும் அப்படி.

இந்த கூறுகெட்ட சமகாலச் சூழலில் – பழைய உண்மைகளை மறுபடியும் மறுபடியும் சொல்வது, கிடைத்த புதிய தரவுகள்/செய்திகள் மூலம் திராவிடப் பொய்மைகளை, புனைசுருட்டுகளைப் பார்ப்பது என்பது – நம் தமிழகத்தின் மேன்மைக்கு, சிந்தனைச் சூழல் விரிவாக்கத்துக்கு மிக மிக இன்றியமையாதது.

எப்படியும் நாம் நம்முடைய வரலாறுகளிலிருந்து கற்றுக்கொள்ளவேண்டியது, மிக அதிகம்தானே? அவற்றைத் தொடர்ந்து மறுபரிசீலனை செய்துகொண்டிருப்பதும் சரியான அணுகுமுறைதானே? இப்படிச் சரியான – நம்மைச் செம்மை செய்துகொள்ளும், மேம்படுத்திக்கொள்ளும் முயற்சிகள் நம்மிடம் இல்லையென்றால் – நாம் நம் வரலாற்றுத் தவறுகளை மட்டுமேதானே (எடுத்துக்காட்டாக – திராவிடக் கருத்தாக்கப் பொய்மைகள் பஜனை, திராவிட விடத்தை ஆட்சியில் அமர்த்தியமை) செய்துகொண்டிருப்போம்?

-0-0-0-0-0-

#4. உனக்கு ஏன் இந்தவேலை? கல்வியைப் பற்றி எவ்வளவோ எழுத/சொல்ல இருக்கையிலே – ஏன் இப்படி?

~4. நான் முன்பு ஒரு பின்னூட்டத்தில் எழுதியது போல் – தங்கள் உள்மனக் கிடக்கைகளை, ஏக்கங்களை, ஏன் தங்களுடைய அயோக்கியச் செயல்பாடுகளையுமே கூட ஒளிவு மறைவு இல்லாமல்  மனிதர்கள், சில சமயம் தங்கள் தற்காப்பு எத்தனங்களையும் மீறி வெளியே சொல்லிவிடுகிறார்கள். இவற்றில் பல உண்மைக் கீற்றுகள் இருக்கின்றன. இப்படிப்பட்ட பளிச்சிடும் உண்மைகள் வெளிவரும்போது அவற்றைப் பற்றி எழுதுவதையும் என்னைப் பொறுத்தவரை முக்கியமாகக் கருதுகிறேன்.

எனக்குக் கல்வி முதல் கலவி வரை பலவற்றைப் பற்றி எழுதும் ஆசை இருந்தாலும் – நான் அடிப்படையில் ஒரு தமிழ் எழுத்தாளன் அல்லன். பத்தி எழுத்தாளனுமில்லை. எனக்கு வீண் பிரமைகள் இல்லை என நினைக்கிறேன். எனக்கு எழுதவேண்டும் என்று தோன்றுபவைகளைப் பற்றி எழுதுகிறேன். அதுவும் – ஒரு குறுகிய வட்டத்திற்காக, பெரும்பாலும் நான் நேரடியாக அறிந்துள்ள நபர்களுக்காக, ஒரு நாட்குறிப்பு போல – அவ்வளவுதான். நான் எழுதுவதைப்(!) படிக்க தினம் ஆயிரம் பேரையே விடுங்கள், வெறும் ஐம்பதுபேர் வந்து படித்தாலே அதுவே மிக அதிகம்.  சரியா? எனக்கு மந்தைகள் முக்கியமல்ல. இயங்கிக்கொண்டிருக்கும் மூளைகளுடைய சில மண்டைகள் போதும்.  (ராமசாமி – யாரில்லை?)