| ஒத்திசைவு | प्रत्याह्वय | resonance |

பள்ளி: சென்ற கல்விவருடமுடிவுச் சிந்தனைகள், குறிப்புகள்  பதிவுக்கு பத்ரி + சிலர் பின்னூட்டமிட்டிருக்கிறார்கள். அவர்களுக்கு பதில் கூறும் முகமாக இது…

இவற்றை எழுதும்போதே, ஏனடா இந்த தனிப்பட்ட முறை எழவுகளையெல்லாம் சபைக்குக் கொண்டுசெல்லவேண்டும் எனத் தோன்றிக் கொண்டேயிருந்தது. இருந்தாலும், ஒரு முழுமைக்காகவும், தமிழகத்தில் ஒரு தரமான நிறுவனத்தை (அரசிடம் ஒரு சுக்கு உதவியையும் எதிர்பார்க்காமல்,  பலன்பெறும் சமூகத்தின் முட்டுக்கட்டைகளை மட்டும் பெற்றுக்கொண்டு –  ஆகவே எதிர்நீச்சல் மட்டுமே போட்டு)  நடத்த வேண்டுமென்றால், எதிர்கொள்ளப் படவேண்டிய சகதிகளில் சிலவற்றைப்  பற்றி சில  கருத்துகளை,  என்னுடைய  பார்வையில் வெளிப்படுத்தவும் மட்டுமே இந்த தவணைப் பதிவும். இனிமேல், இம்மாதிரி பிலாக்கணம் வைக்கமாட்டேன். பயப்பட வேண்டாம்.

-0-0-0-0-0-0-0-0-0-

பத்ரிபாய்ஸாஹேப், உங்களுடைய கருத்துகளுக்கு [1] [2] நன்றி. அய்யாமார்கள் ரமணன், க்ருஷ்ணகுமார், கௌதமன் ராமசாமி, ரங்கன், பக்கிரிசாமி அவர்களுக்கும் நன்றி.

… உண்மையில் எனக்கும், பல சமயங்களில் பத்ரியைப் போன்ற எண்ணங்களும் – அதுவும் அதிதீவிர எண்ணங்களும் வருவதுண்டு.

அன்றாட நடைமுறை வாழ்க்கையில் – பல சமயங்களில், என்ன மசுத்துக்கு இங்கே பிடுங்கிக்கொண்டிருக்கிறேன் என்று பலதடவை தோன்றியிருக்கிறது – பதில்வன்முறை எண்ணங்களும்கூட. அதாவது பல்லுக்குப் பல், கண்ணுக்குக் கண்   என ‘பழைய ஏற்பாடு’ (=எக்ஸோடஸ்: 21:14) சொல்வதைப் போலச் செய்தேயாகவேண்டும் என்கிற அரிப்பும்.  நிலைமை கட்டுமீறிப்போகும்போது,  கடந்த சில வருடங்களில் –  இரண்டுமூன்று முறை நான் குடிகாரர்களிடம், என் பெண்குழந்தைகளிடம் பாலியல்ரீதியாக வம்புசெய்யும் பொறுக்கிகளிடம் தள்ளுமுள்ளு (=அடிஉதை – இருபக்கமும்) விவகாரங்களிலும் ஈடுபட்டிருக்கிறேன் என்பதை வெட்கத்துடன் ஒப்புக்கொண்டேயாகவேண்டும். ஆகவே,  சர்வ நிச்சயமாக  நான் ஒரு காந்தியன் அல்லவேயல்லன் என்பது சரியானாலும் – சிலசமயம் இந்த எழவெடுத்த காந்தியும் நினைவுக்கு வந்து தொலைத்துவிடுகிறார். :-( கண்ணுக்குக் கண் என்றவெறியுடன் அலைந்தால், அனைவரும் குருடர்களாகிவிடுவோம் அல்லவா? :-((

வன்முறையில் ஈடுபட்டவுடன் பல நாட்கள் எனக்குக் குழந்தைகளிடமோ, என் குடும்பத்தினருடனோ பேசுவதற்கே வெட்கமாக இருக்கும். மேலும் ஆரோக்கியமும் இவ்வன்முறைகளால் (எண்ணங்களாலும் கூட) பாதிக்கப் படுவதை அனுபவரீதியாக உணர்ந்திருக்கிறேன்.  ஆக, இக்காலங்களில் என் பக்கத்திலிருந்து வன்முறையைத் தவிர்த்து விடுகிறேன். வயதும் ஆகிக் கொண்டிருக்கிறது.

இன்னொரு காரணம்: நான் இப்பள்ளியை நடத்தும் ட்ரஸ்ட் அமைப்பின் அறங்காவலர்களில் ஒருவன் வேறு! இந்த ட்ரஸ்ட் ‘எல்லாம் நல்லதற்கே’ ‘அன்னைக்காகத்தான் பணிசெய்கிறோம்’  ‘வாய்மையே வெல்லும்’ என்பவற்றில் நம்பிக்கையுள்ள அமைப்பு. அதற்கேற்றபடியும் சாத்வீகமாக நடனமாடவேண்டுமல்லவா?

ரமணன், க்ருஷ்ணகுமார், கௌதமன் ராமசாமி, ரங்கன் போன்றவர்கள் சொல்வதிலும் நியாயம் இருக்கிறது. இருந்தாலும், இந்தப் பள்ளியை விட்டு வெளியே செல்லும் குழந்தைகளில் ஒரு பத்து சதம், கொஞ்சமாவது நன்றியுடன் இருந்தால் (உதவி தேவையில்லை, உபத்திரவம் கொடுக்காமல் இருந்தால் போதும்) சரியாக இருக்கும் எனவும் தோன்றுகிறது. ஆனால் இந்தப்பள்ளியை விட்டு வெளியேபோன ஆண்பிள்ளைகளே (அனைவரும் இல்லை, சிலர்தான்!) பிற்காலத்தில் பள்ளியின்மேல் சுயலாபத்திற்காகக் கல்லெறிவதை (நிஜக் கற்களும்!) நேரில் பார்த்திருக்கிறேன்.

எங்கள் பஞ்சாயத் யூனியன் தலைவி (ஆனால், அவர் கணவன்தான் தலைவர் என அறியப் படுபவர் – திமுக உதிரியாக இருந்து பாமக உதிரியாகி இப்போது அஇஅதிமுகவில் ஐக்கியமாகியிருப்பவர்) எங்கள் பள்ளியில் படித்தவர்தான். அவர் படித்த காலத்தில், காலையில் குழந்தைகள் வந்தபோது அவர்களை வென்னீரில் குளிப்பாட்டி, அவர்களுக்குத் தலைவாரிப் பின்னிவிடுதல் முதல் மூன்று வேளை உணவும் பள்ளிதான் கொடுத்திருக்கிறது. அவர் இந்தப் பள்ளியில் தான் 10வது வரை படித்து நல்ல ஆங்கிலம் எல்லாம் பேசுவார். இருந்தாலும் இரண்டுமாதம் முன் அவரிடம் பள்ளியை நடத்தும் உரிமத்தை புதுப்பிப்பதற்காக, அனைத்து சரியான, சட்டரீதியான ஆவணங்களுடன் அவருடைய கையெழுத்துக்காகச் சென்றபோது – வெட்கமேயில்லாமல் “ நீங்கதான் பணம் ஒண்ணும் கண்ணுல காட்டவே மாட்டேம்பீங்களே! அதிகம் இல்லே ஒரு 50 ஸிமென்ட் மூட்டை இங்க வூட்ல எறக்கி வெச்சிட்டீங்கன்னா உடனே கையெழுத்து போட்டுட்றேன்! நாம்படிச்ச ஸ்கூலுக்கு இது கூட செய்யமாட்டேனா?”

எனக்கு விக்கித்து விட்டது. (பள்ளியில் ஒரு கட்டிடம் கட்டிக்கொண்டிருக்கிறோம் என்பது அவருக்குத் தெரியும்)

பொறுமையாகச் சொல்ல ஆரம்பித்தேன்: நம் கிராமத்துக் குழந்தைகள் – பெரும்பாலோர் உங்கள் தூரத்து உறவினர்கள்தாம், அவர்கள்தானே படிக்கிறார்கள்?  அவர்களுக்காகவாவது…

ஆனா காலனிலேர்ந்தும் பசங்க வர்ராங்களே!

சரிதான் – ஆனால் ஹரிஜன்குழந்தைகள் 20 சதம் மட்டும்தான் இருக்கிறார்கள். உங்கள் குழந்தைகள்தானே அதிகம் பள்ளியில்?

அதைவுடுங்க; தலைவர் எலக்‌ஷனுக்கு அதிகம் செலவழிச்சுட்டோம். ஏங்க, நாங்களும் சாப்பிட வேண்டாமா?

அம்மா, நாங்க இதையெல்லாம் கொடுக்கிற தொழிலில், லாபம் பார்க்கிறமாதிரியெல்லாம் இல்லை. லாபம் பார்த்தாலும் கூட கொடுக்கணும்னு அவசியம் இல்லையே! உங்க தொழில் நாங்க சட்டதிட்டங்களுக்கு உட்பட்டு நடக்கிறோமான்னு பார்ப்பது, எங்கள் தொழில், சரியான பள்ளி நிர்வாகம். அவங்கவுங்க வேலைய செய்ய, மேலதிகமா பணம் கேக்கறது நியாயமா?

அப்ப நான் லஞ்சம் கேக்கறேன்றீங்களா? ஒரு உதவிதானங்க கேக்கறேன்.

அம்மா,  நீங்களும இதே பள்ளியில்தான் படிச்சீங்க.  அது எப்படி நடக்குதுன்னு உங்களுக்குத் தெரியாம இருக்காது. அதுக்கப்புறம் உங்க மனச்சாட்சி படி நீங்க நடந்துக்கறது உங்க இஷ்டம்.

அப்போ, நீங்க பாக்க டீஸென்டா இருக்கீங்கல்ல. ஏன் நீங்களே தேவையானதைக் கொடுக்கக்கூடாது? ஸ்கூலுக்குத் தெரியவேண்டாம், காதும்காதும் வெச்சாப்ல முடிச்சிர்லாம். இப்பவே கையெழுத்து போட்டுத் தரேன். உங்களுக்காக பத்தாயிரம் ரூபாய்க்கே முடிக்கறேன்.
…
…

(இன்று வரை இந்த கையெழுத்து கிடைக்கவில்லை; மேமாத முடிவில் எங்கள் பள்ளியின் உரிமம் காலாவதியாகிவிட்டது. இப்போது ஜூன் முதல்வாரத்தில் இருக்கிறோம்; காலாவதி விவகாரத்தால் மேலதிகமாகப் பிரச்னைகள் வரும். இருந்தாலும் எப்படியும் முட்டிமோதி இந்த விஷயத்தைத் தீர்க்க முயன்றுகொண்டிருக்கிறோம்; காவல் துறையையும், அரசு நிர்வாகத்தையும் தொடர்புகொள்ளாமல் இருக்க உத்தேசித்திருக்கிறோம் – ஏனெனில் ஒவ்வொருமுறை இப்படிச் செய்யும்போதும் மேலதிக நடைமுறைப் பிரச்சினைகள் குவிந்து விடுகின்றன. இருந்தாலும் எங்கள் குறிக்கோள் – எங்கள்  குழந்தைகளுக்கு நாங்கள் நம்பும் கல்வியை அளிக்க முயல்வதுதான். இதில் பலவிதமான அலைச்சல்களும் அலுப்புகளும் இருக்கும்தான்! யோசித்தால், சில தளர்வான சமயங்களில் – பள்ளி நிர்வாக வேலை செய்வதற்குப் பதில் மாமா வேலையை மன நிம்மதியுடனும், சுயஅர்ப்பணிப்புடன் செய்யமுடியும் என்ற எண்ணம் வரும்தான். ஆனாலும்… இதுவும் கடந்துவிடும்)

சென்றமுறை உரிமத்தை நீட்டிக்கும்போதும் இந்தக் கேவலத்தைத் தாங்க முடியாமல் – விழுப்புரம் கலெக்டரைத் தொடர்புகொண்டு புகார் அளித்தோம்; விசாரணை அறிக்கை, ‘கொஞ்சம் அனுசரணையா நடந்துக்குங்க சார்’  போன்ற அறிவுரைகள்…  ‘எங்கள எதுத்துக்கினு கம்ப்லெயின்ட் தர்ரியா’ வகை கருவல்கள். பல நடைமுறைப் பிரச்சினைகள். கடைசியில் உரிமத்தை, மகாமகோ அலைச்சல்களுக்குப் பின் பெற்றோம். ஆனால் நிறைய பிக்கல்பிடுங்கல்கள், ஆயாசங்கள். வருத்தம் தரும் வகையில், இம்மாதிரி வெற்றிகள்(!) பிர்ரிக் வகையைச் சார்ந்தவை. :-(

என்ன சொல்லவருகிறேன் என்றால் – இதனால், இந்தத் தட்டாமாலைகளால் செலவழிக்கப்படும் சக்தி மிகவும் அதிகம்.இம்மாதிரி விரயமாகும் சக்தியை – மேலதிகமாக இரு பள்ளிகளுக்கு உபயோககரமாக அளிக்க முடியும் என்பதுதான் வருத்தம்.

இம்மாதிரி விஷயங்கள் ஒருபுறமிருக்க – குறைந்தபட்ச படிப்பிக்கும் தொகையைக் (ரூ 80-120 மாதத்திற்கு) கட்ட பல விதமான சால்ஜாப்புகள் சொல்லும் அதே குழந்தைகள் – எப்படி முதல் நாள் முதல் ஷோ என விஜய்-அஜித் அற்பப் படங்களைப் பார்த்த விவரங்களை மெய்மறந்து சொல்வார்கள் (=ப்ளாக் டிக்கெட் – 300 ரூ கொடுத்து போனேன் – போன்ற செய்திகள்) என்பதை நேரில் பார்த்திருக்கிறேன்; பின்னர் நான் அவர்களை ஒன்றும் பேசாமல் ஆச்சரியத்துடன் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்போது அவர்களில் சிலர் வந்து வருத்தம் தெரிவிப்பார்கள் “வூட்ல கஷ்டம்தான், ஆனா என் மாமா டிக்கெட் வாங்கிக் கொடுத்தார்!” இதற்கு – அந்த டிக்கெட் பணத்தை இங்கு கட்டலாமே என்று சிரித்துக்கொண்டே சொன்னால் – ‘மாமா கோச்சுக்குவாரு!’  குழந்தைகளின் நெஞ்சில் கள்ளம் புகுவதைப் பார்ப்பது ஒரு படுகேவலமான விஷயம். மிகவும் வலிக்கும் விஷயம். ஆனால், அவர்கள் குடும்ப / சமூகச் சூழல்கள் அப்படி; வாய் கூசாமல் பொய் சொல்வது என்பதை, நாம் நம் தமிழ லட்சணமாகவே மாற்றி பல நாட்களாகிவிட்டன.

… ஆனால் ஒரு பத்து எதிர்மறை நிகழ்ச்சிகள் ஏற்பட்டால், ஒன்றிரண்டு சந்தோஷமான விஷயங்களும் ஏற்படுகின்றன என்பதையும் ஒப்புக் கொள்ளவேண்டும். இந்த சந்தோஷ நிகழ்வுகள் அனைத்தும் குழந்தைகள் பக்கத்திலிருந்துதான் வரும். எடுத்துக்காட்டாக – சென்ற வருடம் ஒரு குழந்தை ஸென்ட்ரிஃப்யூகல் ஃபோர்ஸ் என்பதைப் புரிந்துகொண்டபோது, அதன் ஆஹா என்ற பிரமிப்பு இருக்கிறதே! இவை போதும் என்றுதான் தோன்றுகிறது. (இந்த அழகான புனைவுகளான ஸென்ட்ரிஃப்யூகல் ஃபோர்ஸ், கொரியாலிஸ் ஃபோர்ஸ் போன்றவைகளை பல மெத்தப்படித்த மெக்கானிகல் கஞ்சிநீர்கள்கூட ஒரு எழவும் புரிந்துகொள்வதேயில்லை என்பதை இங்கு நினைத்துப் பார்க்கவேண்டும்).

சில பையன்கள் (பெண்களும்தான்!) – மின்னியல் காரர்களாகவும், கணித விஞ்ஞானிகளாகவும், கோட்பாட்டு இயற்பியல்காரர்களாகவும் (theoretical physicists),  விமானப்படை அதிகாரிகளாகவும், ஐஏஎஸ் அதிகாரிகளாகவும், இன்னும் பிறவாகவும் ஆகப்போவதாகக் கங்கணம் கட்டிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.  அவர்களுக்கு மூளையும் இருக்கிறது. குவியமும் தொடர்ந்து இருந்தால், கேடுகெட்ட தமிழ் திரைப்படத்தாலும் சாராயத்தாலும் ஆட்கொள்ளப் படாமல் இருந்தால், நிச்சயம் அவர்கள் தங்கள் குறிக்கோட்களை அடைவார்கள். இது என் நம்பிக்கை.

இங்கிருந்து படித்து வெளியேபோன ஒரு இளம்பெண், ஃப்ரெஞ்ச் மொழியில் பிஹெச்டி செய்து தில்லி கல்லூரி ஒன்றில் பணி செய்துகொண்டிருக்கிறாள் எனக் கேள்விப் படுகிறேன். இம்மாதிரி – பலர்  இருக்கின்றனர். ஆனால், நம் சமூகத்தில் ‘திரும்பி கொடுப்பது’ அல்லது சமூக மேன்மைக்குக் கூட இல்லை,  ‘தாம் பெற்ற உதவிக்கு கொஞ்சமேனும் நன்றிக் கடனைச் செலுத்துவது’ போன்ற எண்ணங்கள் பொதுவாகவே இல்லை.

இந்தப் பள்ளி சுமார் 35 ஆண்டுகளாக இயங்கிக்கொண்டிருக்கிறது – சுமார் 600 குழந்தைகள் வெளிச்சென்றிருக்கிறார்கள். பலர் கை நிறையச் சம்பாதிக்கிறார்கள். இருந்தாலும், இதுவரை இவர்களில் ஒருவர் கூட பள்ளிக்கு ஒரு உதவியையும் செய்ய முயற்சிக்கவில்லை. பல பழைய மாணவர்களின் குழந்தைகள் இப்போது பள்ளி மாணவர்கள். ஆனால் – நான் இந்தப் பள்ளியின்  ‘ஓல்ட் ஸ்டூடென்ட்’  ஆகவே, என் குழந்தைக்குச் ‘சலுகை’ தர முடியுமா, முழு உதவித்தொகை அளிக்கமுடியுமா எனத்தான் கேட்கிறார்கள். மனிதர்களின் சுயநலத்திற்கும் பேராசைக்கும் அளவேயில்லைதான்!  எனக்கு இதையெல்லாம் பார்க்கப் பார்க்க மாளா ஆச்சரியம்தான். ஆனாலும் அடுத்து வரும் வருடங்களில் இந்த நிலைமை மாறலாம்.

ஆனாலும், என் பள்ளியின் குழந்தைகள் வெளியுலகத்திற்குச் செல்லும் போது – பொதுவாகவே மற்ற பள்ளிக்கூடங்களில், அவர்கள் வளர்ந்து, மேற்படிப்புகள் படித்து வேலை செய்யும் இடங்களில் மதிக்கத்தக்கவர்களாகவே இருக்கின்றனர் என்பதைக் கண்டுகொண்டிருக்கிறேன். ஆக, என்னுடைய பார்வையில், பலசமயங்களில் சாளரம் #1 தூக்கலாக இருக்கிறதோ என எனக்குச் சந்தேகம்.

சரி. சுற்றியுள்ள கிராமப் பகுதி பற்றி: குடிகார, குடிமையுணர்ச்சியற்ற, சோம்பேறிகளாலான, சராசரித்தனமான, உரிமைகளைப் பற்றி மட்டுமே பேசி கடமைகளைத் துளிகூடச் செய்யாத, அகங்காரத்துடன் வசதிகளைக் கேட்டு வாங்கும் தன்மையுடைய (arrogant sense of entitlement) சமூகம் என்பது – தமிழகத்தின் சாபக்கேடுகளில் ஒன்று; இது நம் தமிழகத்திற்கு, அந்த கேடுகெட்ட திராவிட இயக்கங்களின் கொடை. இந்த பிரத்தியட்ச உண்மையை கணக்கில் கொண்டுதான் நடைமுறைச் செயல்பாடுகளைக் கட்டமைத்துக் கொள்ளவேண்டும் – என நான் ஆத்மார்த்தமாக நினைக்கிறேன்; ஆனால் எண்ணங்களுக்கும் மனக்கொதிப்புகளுக்கும் இடையே அல்லாடுகிறேன்.

இன்னொன்று: எனக்கு மிகவும் வெறுத்துவிடும்போது, என்னை மறுபடியும் மறுபடியும் மேலெழுப்புவதற்கு, இறும்பூதடையவைப்பதற்கு மேலும் சில அற்புத விஷயங்களும் இருக்கின்றன: அவற்றில் சில தளங்கள் – எஸ். ராமகிருஷ்ணன், விடுதலை, வினவு, யுவகிருஷ்ணா போன்றவை… இவற்றைப் படிக்கும்போது நடைமுறை வாழ்க்கை இன்பமாகவே மாறிவிடுகிறது… உங்களுக்கு எப்படி என்று தெரியவில்லை. :-)

ஹ்ம்ம்… என்னைப் பொறுத்தவரை – இந்த ஒட்டம் ஓடுகிற வரை ஓடுவேன். எதிர்காலம் எப்படி அமையும் என்று தெரியவில்லை. கொஞ்சம் நம்பிக்கையிருக்கிறது. ஒத்து வரவில்லையென்றால், மிகவும் சுணங்கிப் போவதற்குமுன் விலகிவிடுவேன். ஒரு பிரச்சினையுமில்லை.

… ஆனாலும், ஒவ்வொரு முறை ஒரு தன்னம்பிக்கை மிகுந்த இளைஞியை/இளைஞனை பார்க்கும்போதெல்லாம், அவர்களை வடித்தெடுப்பதில் ஒரு கடுகளவுப் பங்கு கொடுப்பதிலெல்லாம் சந்தோஷமாக இருக்கிறது. இதுதான், இந்த அற்ப திருப்திதான் என்னைக் கடைத்தேற்ற வேண்டும். (என்னை மட்டுமல்ல, எங்கள் குழுவில் உள்ள அனைவரையும்)

Life is by and large, a sine curve – or a simple harmonic oscillation, if you will. As long as it does not become a heavily damped oscillation, it should be fine. However, when resonance happens, one gets into such a high that the next few weeks go by as if in  a trance! And, life is oh so harmonious!

I suppose, I wrote my previous post on this topic,  as a tired, beaten old man. I shall overcome, thanks.

நாளை மற்றொரு நேற்றே. :-)

ஆமென்.

‘கல்வி,’ இளைஞர்கள், கவலைகள், நம்பிக்கைகள்…