| ஒத்திசைவு | प्रत्याह्वय | resonance |

-0-0-0-0-0-0-0-

ஏனிப்படிச் செய்கிறேன் என்பது ஒரு சரியான கேள்விதான். முதலில், எனக்கு வெட்கமேயில்லை என்பதை ஒப்புக்கொள்ளவேண்டும். போதாக்குறைக்கு, எங்கு வேண்டுமானாலும் சென்றுவிடக்கூடிய குண்டுதைரியமும். அதிக பட்சம் என்ன செய்துவிடப்போகிறார்கள் – வெறுமனே துரத்தியடிக்கத்தானே போகிறார்கள், அதற்குப் பயந்துகொண்டோ, வெட்கப்பட்டுக்கொண்டோ அல்லது சங்கடப் பட்டுக்கொண்டோ  – அழகாக விரியக்கூடும் அனுபவங்களை அடையும் சாத்தியக்கூறுகளை விட்டுவிட முடியுமா சொல்லுங்கள், எனும் விதண்டாவாதச் சிந்தனைப்போக்கு வேறு!

சரி.  மூன்றுமாதம் முன்புவரை எனக்கு, வாரத்திற்கு இருமுறையாவது பாண்டிச்சேரியின் கூபேர் வணிக வளாகத்துக்குச் (=பெரிய மார்க்கெட்) சென்று பழங்கள், புதியகள் எனச் சிலபல பொருட்களை வாங்கிவரவேண்டியிருந்தது. வேண்டியவைகளை வாங்கிக்கொண்டபின் சிலசமயம் உபரியாக நேரமிருந்தால் – கொசக்கடைத் தெருவுக்கும் மார்க்கெட்டும் நடுவில் இருக்கும் சந்தொன்றில் உள்ள சிறிய மசூதி வாயிலில் உட்கார்ந்துகொள்வேன். எனக்கு,  அஸ்தமனம் ஆகிக்கொண்டிருக்கும் சமயத்தில் சுற்றுவட்டார இரைச்சல் படுமோசமாக இருந்தாலும், மாலைத் தொழுகை நேரத்தின் முன் ஒலிக்கும்  அந்த மசூதியின் ம்யுஸ்ஸெனின் குரலை மிகவும் பிடிக்கும். அங்குபோய்,  அதன் எதிரில் உள்ள வாழைப்பழக் கடைவாசலில் உட்கார்ந்துகொண்டு கேட்டுக் கொண்டிருப்பேன். அதிக நேரம் கிடைத்தால், சில சமயம் தொழுகையிலும் பங்குபெறுவேன். முடிந்தால், இமாமத்தினையும் கொஞ்சம் கேட்பேன். (இந்த மசூதியில், ஒன்றிரண்டு வருடங்களுக்குமுன் ஒரு விண்கல் பூமியில் விழலாம் என்கிற வதந்திகளும் புரளிகளும் கிளம்பிக்கொண்டிருந்தபோது, ஒரு இமாம் தன்னுடைய உரையில் மிகுந்த நகைச்சுவை உணர்ச்சியுடன் அவற்றைக் கிண்டல் செய்தார் என நினைவு!)

இப்படித்தான்  புதுச்சேரி கொசக்கடை பக்க மசூதியில், இந்த பரேல்விக்காரரைப் பார்த்தேன். கொஞ்சம் பேச ஆரம்பித்தோம். எங்கள் பொதுப்புள்ளிகள்: இருவருடைய ஸ்ரீ அரோபிந்தோ அபிமானம்; அவர் ஒரு முஸ்லீமாக இருந்து அப்படி. நான் ஒரு ஹிந்துவாக இருந்து, என் விழைவுகள். அவ்வளவுதான். ஆக, வாரமிரண்டு தடவை பார்த்துக்கொள்வோம், கொஞ்சம் அரட்டை. பின்னர் மஹாத்மாகாந்தி சாலையில் உள்ள தெருவோர விஜயா காப்பிக் கடையில் ஸ்ட்ராங்க் காப்பி இரண்டு, சர்க்கரையில்லாமல்! ஆஹா!  எங்களுக்கு வேறு சொர்க்கமே வேண்டாம்!  வைகுண்டகைலாசமானாலும் சரி, ஜன்னாஹ் ஆனாலும் சரி! :-)

அவர் இங்கிருக்கும் இரண்டு மாதங்களில், தினம் இரண்டு முறையாவது இந்த மசூதிக்கு வருவார். இதனால், அவருக்குப் பல அனுபவங்கள். எனக்கும் குறிப்பாக இரண்டு.

…. ஒரு மாலை நானும் அவரும் மசூதிக்குக் சென்றோம். நான் உள்ளேபோனால், வழக்கமாக அறையின் நடுவில், எல்லா விஷயங்களும் தெளிவாகத் தெரியும்படியாக, கேட்கும்படியாக உட்கார்ந்துகொள்வேன். ஏனெனில், நான் போவது இறையுணர்ச்சியுடன் கூடிய தொழுகைக்காக அல்லவே! ஆழமாகப் பரிமாணம் பெறக்கூடிய ஒரு அனுபவத்துக்காகத்தானே!

…ஆனால், அவர் என்னுடன் வந்தும் என்னருகில் அமராமல் தள்ளி ஒரு மூலையில் உட்கார்ந்துகொண்டார். நான் ஏனென்று கேட்டால் மண்டையில் அடித்துக்கொண்டு நீ வேண்டுமானால் இங்கே வா என்று சைகை காண்பித்தார். எனக்குக் கோபமாக வந்தது – ஆகவே இடத்தை விட்டு நகரவில்லை.

சரி. எனக்கு முன்னால் அமர்ந்திருந்தவர் ஒரு பெருந்தொப்பைக்காரர். அவர் எப்படிக் குனிந்து நிமிர்ந்து தொழுகை செய்யப்போகிறாரோ என்ற படபடப்பில் (+குறுகுறுப்பில்) இருந்தேன்; ஆனால் அவரைச் சுற்றி வட்டமாக இடம்விட்டு மற்றவர்கள் அமர்ந்திருந்தார்கள். நான் மட்டும்தான் அவர் நேர்பின்னால்; பரேல்விக்காரரை ஓரக்கண்ணால் பார்த்தால், அவர் கமுக்கமாகச் சிரித்துக்கொண்டிருந்தார். எனக்குப் புரியவில்லை. அடுத்த ஐந்து நிமிடத்தில் என் தவற்றை உணர்ந்தேன்.

பிரச்சினை என்னவென்றால் ஒவ்வொரு முறை குனியும்போதும் நிமிரும்போதும் அந்தப் பெருந்தொப்பைக்காரர், வாயுவை வெளியேற்றிவிட்டுக்கொண்டே இருந்தார். அவர் பின்னால் உட்கார்ந்துகொண்டிருந்த எனக்கோ கதிகலங்கிவிட்டது. நகரவும் முடியவில்லை – ஏனெனில், அது தொழுகைச் சடங்குகளுக்கு இடையூறாக இருக்கும். துர்நாற்றத்தால் எனக்கு மூச்சடைத்துவிட்டது. என்னைச் சுற்றி அமர்ந்திருந்த பாவிகள் என்னை வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டே இருந்தனர் – இவர்களில் ஒருவராவது எனக்கு இந்தப் பிரச்சினைபற்றி கொஞ்சம் கோடிகாட்டியிருக்கலாம் அல்லவா? :-( என் முட்டாள்தனத்தை நினைத்து என்மேலும், சரியாகத் தகவல் தெரிவிக்காத பரேல்விகாரர்மேலும் கோபம்கோபமாக வந்தது. ஆனால்…

கொஞ்சம் கூட கருணையோ, கூச்சமோ, அல்லது மசூதியில் வந்து இப்படிச் செய்யலாமா என்ற உணர்ச்சியோ அறவே இல்லாமல், அந்தப் பெருந்தொப்பைக்காரர் தொடர்ந்து தன் காலியேயாகாத கேஸ் டேங்க்கைத் திறந்துவிட்டுக் கொண்டே இருந்தார். அவ்வப்போது நாயனம்வேறு. வெறுத்துவிட்டேன். இமாமத்தில் ஒருவார்த்தையைக்கூட என்னால் கேட்டுக்கொள்ள முடியவில்லை.

சுமார் 20 நிமிட நரகவேதனைக்குப் பிறகுதான் என்னால் நகர முடிந்தது. அந்த பரேல்விக்காரர் வெளியே வரும்போது சொன்னார் – “குண்டுவீச்சு முடிந்துவிட்டது. இனிமேல் நீ சாதாரணமாக மூச்சு விட ஆரம்பிக்கலாம்.  பாவம், உன்முகம் பேயறைந்தது போல் இருக்கிறது! வா, போய் இரண்டு ஸ்ட்ராங்க்  காப்பி சாப்பிடலாம்… ஆன்மீகத்தில் ஈடுபடுவது அவ்வளவு சுலபமல்ல!”

அந்தக் கொடுமையான அனுபவத்தினால் பாதிக்கப்பட்டிருந்தாலும், பல்லை நறநறத்துக்கொண்டிருந்தாலும், சிரித்துவிட்டேன். :-)

காப்பி குடித்துக்கொண்டிருக்கும்போது, அவர் நமட்டுச் சிரிப்புடன் சொன்னார்: “இதன் காரணமாக நீ இஸ்லாமை வெறுக்க, உனக்குச் சகல உரிமையும் இருக்கிறது!”

இஸ்லாம், முஸ்லீம் தொகுப்பு (21 ஆகஸ்ட், 2015 வரை)