முன்னாள் ஒத்திசைவு… प्रत्याह्वय… resonance; இன்னாள் ஒத்திசைவுத்வா!

1. எஸ்ரா அவர்களின் புகைப் படங்களைப் பார்த்தால், அவர் பாரம்பரிய உணவுகளை மட்டும் சாப்பிட்டு, மிகுந்த ஆரோக்கியத்துடனும் இலக்கியத்தனத்துடனும் இருப்பதுபோலத் தெரியவில்லை. ஆரோக்கியத் தொந்திமுதல்வாதம் எனக்குக் குழப்பத்தை விளைவிக்கிறது. நிலைமை இப்படி இருக்கையிலே, எப்படி என் அண்ணனார், இம்மாதிரியெல்லாம் ஊருக்கு உபதேசம் செய்யமுடியும்? (ஆனால், முடிகிறதே அய்யா!)

2. இந்த எழவெடுத்த விளம்பரத்தில், ‘We have lost the safe food from our pates‘ என்று மிகச் சரியாகவே எழுதியிருக்கிறார்கள். ஆனால் வருத்தம்தரக்கூடிய விதத்தில், pate என்றால் (முன்)மண்டை. bald pate என்றால் வழுக்கை மண்டை. plate என்றால் தட்டு.

ஆக, இந்த பிரகிருதிகளெல்லாம், முன்மண்டையின் மீது ஏன்தான் தங்கள் ‘பாதுகாப்பான உணவினை’ வைத்துக்கொள்கிறார்களோ தெரியவில்லை. அப்படி வைத்துக்கொண்டால், அவை வழுக்கி விழுவது என்பது சாதாரணமாகவே நடப்பதுதானே?

ஒரு எடுத்துக்காட்டாக, அண்ணன் எஸ்ரா அவர்களின் pate என்பதைப் படம் வரைந்து பாகத்தைக் குறித்திருக்கிறேன்.

அவர் தன் உணவை அங்கு மிக பாதுகாப்பாகவே வைத்துக்கொண்டால் (அவர் மேஜிக்ரியலிஸக்காரர் என்பதையெல்லாம் நான் அறிவேன், இருந்தாலும்!), அதற்குப் பன்னாட்டு நிறுவனச் சதிகள் எப்படித்தான் காரணமாக இருக்கமுடியும், சொல்லுங்கள்? :-(

ஸப் பாபி பேட் கி ஸவால் ஹை?

மேற்கண்டதைத் தவிர, தப்பும் தவறுமான ஆங்கிலத்தில் வந்திருக்கும் இந்த அழைப்பும் காணக் கிடைத்தது; எல்லாம் அதே ‘உணவு யுத்தம்’ தொடர்பான பேருரை தொடர்பாகவேதான்!:

For those who have not read his book, the author is an expert on food and the politics around it.

Do come over to understand:
– How MNCs are deciding what you are eating..

– How food is an organized Industry…

இன்னாங்கடா ஸொல்ல வர்ரீங்க, தொளில்முறை உளறல்வாதிகளா??

– How meticulously industrialising food is distancing food and health

– The myths of today’s food and its ill effects..

என்னடா இப்டீ எள்தியே ஸாவடிக்கிறீங்க, கோமாளிங்களா!

-0-0-0-0-0-0-0-

கந்தறகோளமாக, எப்படித்தான் இப்படி உணவுயுத்தம் என்றெல்லாம் பெயர் வைக்கிறார்களோ! ஒருவேளை, இப்படி ஏதாவது பகீர்த் தலைப்பெழவுகளை வைத்தால்தான் புத்தகம் விற்கும் எனும் சிந்தனையோ? (எப்படியும் நான் இந்தப் புத்தகத்தைப் படிப்பதாகவில்லை என்றாலும்…)

(சும்மா பேச்சுக்குக் கேட்டேன்; யாரும் சுட்டியைக் கொடுக்காதீர்கள், எனக்குத் தாளாது!)

கடந்த பத்து நாட்களாக, மிகச் சந்தோஷமாகவே குழந்தைகளுடன் வேலை (=”பொறியியல் பணிமனை” ) செய்துகொண்டிருக்கிறேன். இது அடுத்த மூன்று வாரங்களுக்குத் தொடரும். ஜாலிதான்.  தமிழக அரசியலில் என்ன நடக்கப்போகிறதோ, தேர்தல் முடிவு என்னவாக ஆகப்போகிறதோ என்ற கவலையெல்லாம் படாமல், ஒரு விசித்திரமான, நாட்டு நடப்புகளைப் பற்றிய கவலையே பட அவசியமில்லாத, ஆகவே லாகிரி கொடுக்கும் வாழ்க்கை.

…இருந்தாலும் ரொம்பவும் மகிழ்ச்சியடையக்கூடாதல்லவா? வாழ்க்கையில் சோகமும் ஒரு முக்கியமான அங்கமாக இருக்கவேண்டும் என்பதால்தான் இப்படி…