| ஒத்திசைவு | प्रत्याह्वय | resonance |

கல்யாண்ராமன் அவர்களை, மிகப்பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, பெங்களூரில் உள்ள செயின்ட் மார்க்’ஸ் ரோட்டோர கோஷி’ஸ் உணவகத்தில் நேரில் சந்தித்து (1999-01 வாக்கில்) கொஞ்சம் அளவளாவியிருக்கிறேன். பாவம்  அவர். ஆனால் அவருக்கு இது நினைவில் இல்லை என நினைக்கிறேன். நான் பொதுவாக (நாள் / புத்தகம் / திரைப்படம் / இசை / மனிதர்கள் பற்றிய) குறிப்புகள் எழுதி வைத்துக் கொள்பவனாதலால் எனக்கு இந்த விஷயம் இன்னமும் நினைவில் இருக்கிறது என் நினைக்கிறேன்.

நான் பொதுவாக எழுத்தாளரைப் போய் பார்ப்பது, பேசுவது என்றெல்லாம் முயலவே மாட்டேன் – அதுவும் தமிழ் இலக்கியக் காரர்களின் அருகே கூடப் போகமாட்டேன்; அவர்களில் பலருடனான என்னுடைய அற்புதமான அனுபவங்கள் அப்படி ஆக்கி விட்டிருந்தன என்னை.

… ஆனால் எங்கள் நிறுவனத்தில் (என்னையும் சேர்ந்து நான்கே பேர்தான் என்னுடன் – அதாவது, அந்த நிறுவனத்தின் முடிவு வரை)  என்கூட வேலை செய்து கொண்டிருந்த ஒரு நபர் ‘எதற்காவது, எப்போதாவது உதவியாய் இருக்கும் – ஆகவே  இவனை  ‘ஃப்ரென்ட்’ பிடிக்கலாம்’ வகையறா விற்பனைமுதல்வாத ஆள் ( = obsessive compulsive networker and an inveterate marketer at that) ஒரு தடவை, நான்  – ஒரு சிக்கலான மின்பொருள் கோர்ப்புக்கு ( software compilation and build) நடுவில் வெட்டியாக உட்கார்ந்து மின்திரையை சும்மனாச்சிக்கும் வெறித்துக் கொண்டிருக்காமல், அசோகமித்திரனின் ‘கரைந்த நிழல்கள்’ நாவலை படித்துக் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்து பேச ஆரம்பித்தான் – இது என்ன  என்பதிலிருந்து.

ஏனெனில் – அவன் தமிழனாக இருந்தாலும், நம்முடைய பல தமிழர்களைப் போல சுட்டுப் போட்டாலும் தமிழை எழுதவோ படிக்கவோ அறியாதவன், முனைப்பில்லாதவனும் கூட – அசோகமித்திரனையே விடுங்கள் அவன், பரவலாக அறியப் பட்டிருக்கும் நம் சுஜாதாவைக் கூட அறியாதவன்.

… ஆனால் இவன் ஒரு புத்திசாலி ஆள்; எந்தப் பேய்க்கு, பத்ரகாளிக்கு என்ன பலி கொடுத்தால் எப்படிப்பட்ட வரனைப் பெறமுடியும் என்பதை அறிந்தவன். அவன் மரபணுக்களிலேயே ஊறிய விஷயம் இது – கறக்க வேண்டிய அவசியம் இருக்கிறதோ இல்லையோ – ஆடுகிற மாட்டை ஆடிக் கற, ஆடாத மாட்டை ஆவணியில் கற என்கிற தர்க்க ரீதியில் தான் அவன் தன் காரியங்களைச் சாதித்துக் கொள்வான். ஓரு கோணத்தில், சுவாரஸ்யமான ஆள் – ஆனால் கிட்டே போனால் எனக்குச் சில சமயம் கஷ்டமாகி விடும். அடிப்படையில் நல்ல மனிதன் தான் – ஆனால், எனக்குத்தான்  சரியாக ஒத்துவரவில்லை என்பதை ஒப்புக் கொள்ளவேண்டும்.

… பின் சொன்னான் – எனக்கு இன்னொரு அசோகமித்திரன் படிப்பவரைத் தெரியும், உனக்கு அறிமுகப் படுத்தட்டுமா என்றான். நீயும் அவரும் ஒரே இணைய மின்னஞ்சல் குழுமத்தில் உறுப்பினர்கள் கூட என்றான். நான் வேண்டாமென்றுதான் சொன்னேன். ஆனால், அவன் ஒரு நெட்வர்க்கர் ஆள் – எப்படியாவது சம்மட்டியடித்துச் சரிசெய்யக் கூடிய ஆள்.எவ்வளவு பேர் இந்த ஐடி உலகத்தில் அசோகமித்திரனைப் படித்திருப்பார்கள்? ஏன் நீ இவருடன் பேசக் கூடாது. You should maximize your happiness. டட்டடா டட்டடா.

சரி, அவர் என்னைவிட வயதில் இளைஞரா பெரியவரா என்று கேட்டேன் – தேவைக்கதிகமாக அரைகுறை இளைஞர்களுடன் வேலை செய்ய வேண்டிவந்து, கொஞ்சம் வெறுத்துக் கொண்டிருந்த காலம் அது; அவர் உன்னைவிடப் பெரியவர்தான், உன் கல்லூரிதான் என்றான். ஆக, யாரடா இது எனக்கு முன்னமே தெரிந்த மூவருக்குப் பின் நான்காவதாக என்று, எங்கிருந்து முளைத்தார் என்று – ஆக, ஐவராகி விடுவோமோ என்று ஒரு கம்பராமாயணத்தனைய நப்பாசையில் சரியென்றேன். ஆனால் அவர் பெயரை என்னிடம் சொல்லவில்லை. ஸஸ்பென்ஸ் என்றான். அவரிடமும் அவன் அப்படியே சொல்லியிருக்கலாம்.

ஆக, அடுத்த சில நாட்களில் – அவரும் ஒரு மாலையில் கோஷி’ஸ் உணவகத்திற்கு வந்து உட்கார்ந்து கொண்டிருந்தார்.  அறிமுகப் படுத்திக் கொண்டோம். காப்பி குடித்தோம். அந்தக் காப்பி, இந்தியா காஃபி ஹௌஸ் காப்பி போல – காஃபிப் பொடிமேல் வென்னீரைக் கவிழ்த்திக் கொடுக்கும் பானகக் காப்பி – எனக்குச் சுத்தமாக இந்த ஜந்துக்களைப் பிடிக்காது.

எனக்கு, காப்பி (=தென்னிந்திய பால் கலந்த, சர்க்கரை கொஞ்சமாகக் கலந்த நறுமணம் கமழும் திரவம்)  பிடிக்கும். மேற்கத்திய காஃபி (=கிறக்க வைக்கும் சூடான கஷாயம் மட்டும்) இன்னமும் பிடிக்கும்.

ஆக, அந்தக் கந்தறகோளக் காப்பியின் காரணமாகவும் – ஒரு இரண்டு நிமிடத்திற்கு மேல் பேசமுடியவில்லை. இரண்டு பக்கமும் ஒரே மௌனம். ஒரு awkwardness. உங்கள் மொழிபெயர்ப்புகளில் சிலவற்றைப் படித்திருக்கிறேன், நன்றாக வந்திருக்கின்றன என்றேன்.

அசோகமித்திரன் அவர்களின் எழுத்துகளைப் பற்றி மட்டுமே ஆயிரம் விஷயங்கள் பேசியிருக்கலாம்தான்.ஆனால், அன்று எனக்கு அலுவலக ரீதியான இன்னொரு சந்திப்பு வேறு இருந்தது. அக்காலகட்டங்களில், காலையில் இரண்டரை மணியிலிருந்து பதினோரு மணிவரை அசுர உழைப்பு செய்து கொண்டிருந்தேன். தொழில் நுட்ப ஆட்கள் என்னையும் சேர்த்து, என் நிறுவனத்தில் சுமார் 1.25 மட்டுமே; சிடுக்கல்கள் நிறைந்த மென்பொருள் மிக அதிகமாகச் சக்தியை, கற்பனையை உறிஞ்சிக் கொண்டிருந்தது. ஆக, அயர்வாக  இருந்தது. விடைபெற்றுக் கொண்டேன்; சந்திப்பு நீடித்த மொத்த நேரம்: சுமார் பத்து நிமிடங்கள். சுபம். அவர் தப்பித்தார்.

பின்னர், இவ்விஷயத்தை மறந்து விட்டேன். பல ஆண்டுகள் ஓடி விட்டன. ஆனால், அவ்வப்போது கண்ணில் பட்டால் – முடிந்தபோதெல்லாம் இவர் மொழிபெயர்ப்புகளைப் படித்து வந்திருக்கிறேன்.

பிரக்ஞை எனக்கு மிகவும் உவப்பான சிறுபத்திரிகைகளில் ஒன்றாக இருந்தது. எனக்கு மிகவும் பிடித்த இந்தியப் பொதுவுடைமைக் கட்சிச் சார்பாளரான பெரியவர் ஒருவர் வீட்டில் (1975 வாக்கில் என நினைவு – நான் ஒரு குட்டிப் பையன்) இம்மாதிரிப் புத்தகங்கள்/ சஞ்சிகைகளெல்லாம் படிக்கக் கிடைக்கும். சந்தோஷமாகப் படித்துக் கொண்டிருப்பேன். சில விஷயங்கள் எனக்குப் புரியாவிட்டால் அவரிடம் கேட்பேன்.  அவர் பொறுமையாகப் பதிலளிப்பார். அவர்தான் எனக்கு, அந்த மகாமகோ கவிஞனான தருமு சிவராம் அவர்களின் எழுத்துக்களை அறிமுகம் செய்தார்கூட. அவ்வப்போது சிவப்புப் பிரசங்கமும் நடக்கும். ஆ-வென்று வாயைப் பிளந்துகொண்டு கேட்டுக் கொண்டிருப்பேன். கல்யாண்ராமன் அவர்கள் சொல்லியிருக்கும் கட்டுரையையும் படித்திருக்கிறேன். :-)

பல வருடங்கள் கழித்து அந்தப் பெரியவர், மாரடைப்பால் இறப்பதற்குச் சில மாதங்கள் முன்பு அவருடைய புத்தகத் தொகுப்புகளையும், பைண்ட் செய்யப்பட்ட அனைத்துச் சஞ்சிகைகளையும் எனக்கு அன்பளிப்பாகக் கொடுத்தார். பொக்கிஷம்.

-0-0-0-0-0-0-0-0-0-

கல்யாண்ராமன் அவர்களின் நேர்காணல் – பல பழைய நினைவுகளைக் கிண்டிவிடுகிறது.

எனக்குப் பிடித்த கவிஞர்களில் ஒருவரான என் டி இராஜ்குமார், அறிஞர்களான சூஸன் ஸன்டெக், வால்டர் பெஞ்சமின் மொழிபெயர்ப்பாளர் ஈடித் க்ராஸ்மன் பற்றியெல்லாம் சொல்லியிருக்கிறார். மிகவும் சந்தோஷமாக இருக்கிறது. :-)