| ஒத்திசைவு | प्रत्याह्वय | resonance |

ஆகவேதான் இஸ்லாமிக் ஸ்டேட் கும்பலுக்கு எதிரான போராட்டம் என்பதற்கு ஒரு சுலபமான ஒன்றல்ல. ஏனெனில் அது இஸ்லாமின் அடிப்படைகளின் மீது கட்டமைக்கப்பட்ட ஒன்று. ஆகவே தான்: அல்–ஸஹ்ல் அல்–மம்தானி.

ஆனாலும் எதிர்காலத்தில் மானுடத் திரள்களில் பெரும்பாலோர் – முக்கியமாக, அறவுணர்ச்சியுடன் சிந்தித்துப் பொறுப்புணர்ச்சியுடன் காரியங்களைச் செய்யும் இளைஞர்கள் –  தொடர்ந்த மேன்மைப்படுத்தலில் ஈடுபடுவர் என்ற நம்பிக்கை எனக்கு இருக்கிறது. ஆகவே, இப்படி நடக்க – கசண்டுகள், மானுட அழுக்குகள் தொடர்ந்து அழித்தொழிக்கப் பட்டுக் கொண்டிருக்கவேண்டும் என்பதையும் புரிந்துகொள்ள முடிகிறது; ஏனெனில் – கசண்டுகளை ஒழிப்பதில் மனிதவுரிமை, வினவு, கடலை மாவோயிஸ்ம், போண்டாயிஸ்ம் என்றெல்லாம் எனக்கு உளறிக் கொட்டிக் கொண்டிருக்க முடியாது.

-0-0-0-0-0-0-0-

முன்னூறுக்கும் மேற்பட்ட அரைவாசி கால்வாசி பதிவுகள் என்னைப் பார்த்து முழித்துக் கொண்டிருந்தாலும் – நடுவில் சுமார் ஐந்து வாரங்களுக்கு நான் ஒரு பதிவு எழவையும் எழுதவில்லை; யாருக்கும் இதனால் ஒரு நஷ்டமும் இல்லையென்றாலும் – கொஞ்சம் அசக்தனாக ஆகிவிட்டேன். (கடந்த நான்கைந்து பதிவுகளுக்குக் காரணம் அரவிந்தன் கண்ணையனின் சகிப்புத் தன்மை!)

இதற்குக் காரணங்கள்: என்ன மசுருக்கு எழுதி என்ன பெரிதாகப் பிடுங்கிக் கொண்டிருக்கிறேன் என்ற விட்டேற்றி மனப்பான்மையும், என் கடைக்கண் பார்வைக்காக ஏங்கிக்கொண்டிருக்கும் ஏகப்பட்ட பிற வேலைப் பளுக்களும், நான் ஒரு தொழில்முறை டமிள் எள்த்தாளன் அல்லன் என்பதும் ஆகவே என் சொந்த பிம்பத்தில்/வார்ப்பில் ஒரு மிகச் சிறிய பகுதிதான் (இயற்கைக்கு நன்றி!) நான் தமிழில்(!) எழுதுபவன்(!!) என்பதும்…

ஆக, இந்த விட்டேற்றி மனப்பான்மைக்குக் காரணமாக இரண்டு குறிப்புகள்:

#1. என்னுடைய முந்தைய பதிவில்– சில கோரிக்கைகளை வைத்திருந்தேன்; அவற்றில் ஒன்று கர்ட் மக்களின் வீரம் செறிந்த போராட்டத்துக்காக நன்கொடைகள் ஏதாவது அனுப்ப முடியுமா என்று. ஆனால் நான் எதிர்பார்த்தது போலவே, ஒரு சுக்கு பணமும் இந்த நல்ல காரியங்களுக்குச் செல்லவில்லை. நன்றி.

என் ‘புது’ நண்பன் ஒருவனிடம் (இவன் ஒரு கேடுகெட்ட மூதி என்ஆர்ஐகாரன்தான்; அமெரிக்காவில் சுயமரியாதையற்றுத் தொங்கிக் கொண்டிருக்கும் இந்தியத் தட்டச்சு குமாஸ்தாக்களில் ஒருவன்தான் – ஆனாலும் சிந்திப்பவன்!) இது பற்றிப் பேசியதற்கு அவன்  பதிலாக (எனக்கு ஆதூரமாகவோ ஆதரவாகவோஅல்ல) உதிர்த்த கருத்துகள் மூன்று:

அ. தமிழர்களுக்கு எல்லாமே கேளிக்கைதான். எது எங்கே ஓசியில் கிடைக்கும் என்று நாய் போல் அலைவார்கள். பணத்தை கேளிக்கைகளுக்குச் செலவழிப்பதைத்தான் விரும்பும் இவர்களிடம் வேறென்ன எதிர்பார்க்கமுடியும்? இவர்களுக்காகவெல்லாம் எழுதி நீயும் சரி, நானும் சரி ஒரு மசுரையும் பிடுங்கமுடியாது. (என் பதில்: நான் எனக்காகத்தான் எழுதுகிறேன்; உன்னைப்போல ஒரு நாற்பது பேருக்குத் தான் நான் எழுதுகிறேன், அவ்வளவுதான்; சமூக முன்னேற்றம் கின்னேற்றம் செய்யவேண்டும் என்றெல்லாம் ஒரு எழவு ஆசையும் இல்லை; என்னையே உய்வித்துக்கொள்ளாமல், வேறெந்த எழவையும் உய்விப்பதாக இல்லை; எப்படியும் நான் செய்வது எனக்குப் போதும், அவ்வளவுதான்!)

ஆ. நீ தமிழில் எழுதுவதை நிறுத்திவிட்டு ஆங்கிலத்தில் எழுதினால் ‘ரீச்’ அதிகமாகும்; நீ ஆங்கிலத்தில் கேட்டால் உன் பழைய சகமாணவர்களே கூட, உனக்குப் பிடித்த அளவுக்குப் பணம் கொடுக்கமாட்டார்களா என்ன? (என் பதில்: எனக்கு ரீச் என்பது முக்கியமில்லை; எனக்குப் பிடித்த விஷயங்களைப் பிடித்தமான வகையில் நான் செய்துகொள்வேன். பேடித்தனமான வேசைத்தொழில் எனக்கு ஒத்துவராது; ஆனால் தமிழிலும் ஆங்கிலத்திலும் தொடர்ந்து எழுதுவேன், அதாவது – எனக்கு ஒத்துவரும்போது!)

இ. நீயே ஏன் ஒரு அறக்கட்டளை ஆரம்பிக்கக்கூடாது? உன்னிடம் நம்பிக்கை வைத்து, நீ தகுதியான காரியங்களுக்கு உதவுவாய் என மதித்து உன்னிடம் பிறர் பணம் கொடுத்தால், அதில் என்ன தவறு? (என் பதில்: யாராவது ஏதாவது எதற்காகவாவது கொடுக்க/உதவிசெய்ய முன்வந்தால், அவர்களுக்கு நேரடியாகச் சிலபல முகவரிகளை/விவரங்களைத் தரமுடியும்; தந்தும் இருக்கிறேன். சிலர் நேரடியாக அவற்றுக்குத் தொடர்ந்து உதவவும் செய்கிறார்கள்; ஆனால் கடைத் தேங்காயை எடுத்து வழிப்பிள்ளையார்களுக்கு உடைத்து புண்ணியம் தேடிக்கொள்வது எனக்கு ஒத்துவராது; எனக்கு இருக்கும் கந்தறகோளச் சுயபிம்பமே போதும்; அதனை மேன்மேலும் வீங்கடித்துக் கொள்ளவேண்டிய அவசியம் இல்லை; ஆனால் அறக்கட்டளை நடத்துபவர்களை வெறுப்பதும் இல்லை, அவர்கள் வழியும் குறிக்கோளும் அவர்கள்பாடு!)

-0-0-0-0-0-0-0-0-0-

#2. சுமார் இரண்டு மாதங்கள் முன்பு, என்னுடைய ஆறு கர்ட் அறிமுகங்களில் (இவர்கள் மூலமாகத்தான் நான் சிலபல செய்திகளைப் பெற முடிந்தது; இவர்களில் எவருடனும் மின்னஞ்சலைத் தாண்டி ஒரு சுக்குத் தொடர்புமில்லை!) நால்வர், இஸ்லாமிக் ஸ்டேட் கும்பலுக்கு எதிரான தர்மயுத்தத்தில் இறந்தனர். இந்த நால்வரில் ஒருவர் ஆண்.  இவர்கள் அனைவரும் (தோழி கில்யஸ் போல) இளைஞர்கள்; எதிர்காலத்தைப் பற்றிய, ஜனநாயகம்+சுபிட்சம் பற்றிய கனவுகளுடன் இருந்தவர்கள் – சாவகாசமாக ‘சமூக வலைத் தளங்களில்‘  சமூக அவலங்களைச் சாடி கண்டமேனிக்கும் கருத்துக் குண்டுகளைப் போடும் சொகுசு அற்பர்களல்லர். களத்தில் இறங்கிப் போராடியவர்கள். துருக்கி வெறியனும் அதன் அதிபனுமான எர்டொகன் + இஸ்லாமிக் ஸ்டேட் அயோக்கியர்களின் கொலைக்கொள்கைக் கூட்டணியை எதிர்த்துப் போராடியவர்கள்!

…எனக்கு விக்கித்துப் போய் விட்டது, இவர்கள் இறந்த விதத்தைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்டபோது…

-0-0-0-0-0-0-0-

அண்மைய காலங்களில் இஸ்லாமிக் ஸ்டேட் குண்டர்கள், பச்சிளம் குழந்தைகளை மூளைச்சலவை செய்து அவர்களை தற்கொலைப் படைகளாக உபயோகிக்கிறார்கள். (இச்சமயம் எனக்கு நம்முடைய சொந்த அயோக்கியனான ‘விடுதலைப் புலி’ பிரபாகரனின் நினைவு வருகிறது. ஏனெனில் அந்த ஆளும் தோற்க ஆரம்பித்தது, இப்படி அநியாயத்துக்கு குழந்தைகளை உபயோகித்துக் கொன்ற பின்னர்தான்; குழந்தைப் படுகொலைகள், எல்டிடிஇ பிரபாகரன், போராட்டங்கள்: சில சிந்தனைகள், குறிப்புகள் 25/03/2013)

படித்த தமிழ் இளைஞக் கழுதைகளே இவ்வன்முறைப் பாதையைத் தொடரும்போது, பச்சிளம் பாலகர்கள், இவர்களுக்கு எம்மாத்திரம்!  (Tamil Nadu becoming a hotspot for ISIS activities)

இஸ்லாமிக்ஸ்டேட் ரக்கா மஸூதியில் தயாரிக்கப்படும் குழந்தை குண்டர்கள்

தற்கொலைக்கும் படுகொலைகளுக்கும் தயாராக இஸ்லாமியவெறிக் குழந்தைகள்…

ஆக, குழந்தைகளுடன் அவர்கள் தூக்குமளவுக்கு 10கிலோ 15கிலோ என அவர்கள் முதுகுப் பையில் வைத்தடைத்து, பாலககுண்டர்களைத் தயாரிக்கிறார்கள்.  அவர்களுக்குக் தெரிந்தோ தெரியாமலோ,  குழந்தைகள் தற்கொலைக்குண்டர்களாக்கப் படுகிறார்கள்.

இப்படியாகத்தானே இஸ்லாம்முதல்வாத வெறிக்கிரையாகும் அந்தக் குழந்தைகள், இஸ்லாமிக்ஸ்டேட் குண்டர்களிடமிருந்து தப்பித்து ஓடிவந்து கர்ட் ராணுவங்களிடம் சரணடைவதுபோல பாவலா காட்டி, தங்களுக்கு  ஆதரவாக உதவி செய்ய முன்வரும் கர்ட் வீரர்களையும் கொல்கிறார்கள்.

இப்படி இறந்தவர்கள்தான் அந்த நால்வர். தப்பித்துவரும் குழந்தை என இரக்கம் காட்டி, அதனை அரவணைத்தற்கு உடனடி பலன், மரணம்.

இப்படி குழந்தைகளைக் கொல்வதை விடவும் மோசமான ஒரு கயமை உண்டா? :-(

-0-0-0-0-0-0-

இந்த துக்கத்தில் நான் இருந்த போது, அச்சமயம் என் நண்பர்களில் ஓரிருவரிடம் கீழ்க்கண்ட மாதிரி பிலாக்கணம் வைத்திருந்தேன்.

Another reason (a very self centered one at that) is that, I am feeling very helpless about the Kurdish situation. This bothers me no end. Pals out there keep sending me grisly & desperate news and… I thought I should shut myself out from all that insanity by not going anywhere near the web. Very childish and stupid, I know. More on this later.

So, how to locally optimize happiness, is the question. How to do things in which one can make a reasonable difference – is the thought. How not to bother much about the things that are not in my control and instead focussing on what can be meaningfully accomplished – is the agony. Sometimes I feel that I am becoming nuts – even more than the normal nuttiness levels of mine. It is hard to keep up a sane perspective. May be I should invent one. Sorry to have bothered you with all my stupidity…Life goes on…

ஆம், வாழ்க்கை தொடர்ந்துகொண்டுதான் இருக்கிறது.

நம் சமகால வரலாற்றின் சோகம் என்னவென்றால், இஸ்லாமிய நாடுகள் எல்லாம் ஒன்றும் சேர்ந்து – இஸ்லாமியப் பிரதேசங்களில் ஒன்றாக இருந்தும் ஜனநாயகமும், பெண்ணுரிமையும், அமைதியும், மத நல்லிணக்கமும், நகைச்சுவை  உணர்ச்சியும், இசையும் ததும்பும் கர்டிஸ்தானை (=குற்திஸ்தான்) – நசுக்க முயல்வது.

நம் சமகால வரலாற்றின் ஆச்சரியம் என்னவென்றால், கர்டிஸ்தான் மக்களின் தொடர்ந்து மேலெழும்பும் தன்மை – அவர்கள் மீதான தொடர்ந்த வன்முறைகளையும், இக்கட்டுகளை-படுகொலைகளையும் மீறி…

சில சமயம் யோசிக்கிறேன் – பாபுஜி இன்றிருந்தால் என்ன செய்திருப்பார் என்று. எனக்குத் தோன்றுகிறது, அவர் குறைந்தபட்சம் இரு விஷயங்களைச் செய்திருப்பார்:

1. தான் துருக்கியின் காலிஃபேட் சார்பாக, மத இணக்கத்துக்காக, சாத்வீகமான உரையாடல்களுக்காக மட்டுமேயென்று எடுத்த தரப்பைப் பற்றிய (1920கள் வாக்கில் அவர் ஆதரித்த கிலாஃபத் இயக்கம்) சுய/மறு பரிசீலனை; காலிஃபேட் என்றாலே வெறும் வன்முறையில் மட்டுமேதான் முடியும் என்பதை அறிதல்.

2. துருக்கியின் இஸ்லாமியவெறி அராஜகத்துக்கெதிரான நிலையெடுத்து கர்ட்களையும் அர்மேனியர்களையும் ஆதரித்தல்.

-0-0-0-0-0-0-0-0-

பலப்பல நாட்களுக்குப் பின் இணையம் பக்கமாக,  தற்போதைய இணையப் பப்பரப்பா என்னவென்று தெரிந்துகொள்ளலாம் என நேற்று போனால், அதுவானது – அந்த இளையராஜா பாவம், சில நொடிகள் தன் சமனத்தை இழந்து ஏதோ பேசிவிட்டதுதான்.

ஆனால், இளைஞ  ஊடகப்பேடிகளுடன், பப்பரப்பா வம்பாளர்களுடன் வேறு எப்படித்தான் அவரால் பேசியிருக்க முடியும்?

அற்பர்கள், ஊடகப்பேடிகள் மட்டுமல்லர்.

நம் தமிழகத்தின் இளைஞ கும்பல்களைப் பார்த்தால் எனக்கு ஒரே அவநம்பிக்கை; ஆனாலும் சில சாதனையாளர்கள் இந்தச் சகதியிலிருந்தும், அவற்றின் சராசரி அயோக்கியத்தனத்திலிருந்தும் மீண்டு வெளிவரமுடியும் என்பதை – முற்காலங்களில் அப்படி நடந்துள்ளதால்- உணர்கிறேன்.

ஆம், அல்–ஸஹ்ல் அல்–மம்தானி.