ஏன், நம்மால் இதைக் கூடச் செய்ய முடியாதா?

April 1, 2013

(அல்லது) மாணவர்களும் அரசியலும்

என்னுடைய, தற்போதைய புத்தம்புதிய புதிய ஆத்திச்சூடியில்,

அ: அரசியல் பழகு.
ஆ: ஆற்றாமை தவிர்.
இ: இலத்தல் இகழ்ச்சியல்ல
ஈ: ஈடுபாடு கொள்.
…
…
(ரொம்ப அறிவொர மாரி இருக்குல்ல, மன்ச்சுக்குங்க; எனக்குந்தாங்க இந்த அறிவொர, சொறிவொரல்லாம், சரீங்க்ளா?)

என்னைப் பொறுத்தவரை அரசியல் என்பது வாழ்க்கையில், சமூகத்தில், நம் பரிணாம வளர்ச்சியில் ஒரு முக்கியமான, இன்றியமையாத அங்கம்.

மிகு பொது நலம் (’greater common good’) – மீதாகக் குவிந்த வளர்ச்சியும், அந்த வளர்ச்சியில் விட்டுப் போனவற்றை / போனவர்களை / பாதிக்கப் பட்டவர்களை, தொடர்ந்து அரவணைத்து மேலெழுப்பிச் செல்வதும் அரசியல் நடவடிக்கைகளின் மூலமாகவே சாத்தியங்களாகவும் என்பதாகவே நான் அறிகிறேன்.

… பொதுவாக, நான் ஏற்றுக் கொண்ட தொழில், எனக்குக் கொடுக்கப்பட்ட வேலை அல்லது நான் எடுத்துக்கொண்ட வேலையைச் செய்யும்போது எனக்கு அவ்வேலைகளைச் சரியாகச் செய்வதுதான் முக்கியம். அவற்றுடைய இலக்குகளை அடைவது தான் முக்கியம். இந்த முனைவுகளில் இல்லாத அரசியலா! இதில் இல்லாத நடைமுறை தந்திரோபாயங்களா? இந்த முயற்சிகளில், தனிமனிதர்களின் தன்னல இச்சைகளையும் பொச்சரிப்புகளையும், மனமாச்சரியங்களையும் – அவை இலக்குகளை அடைவதற்கு உபயோகமாக இல்லாமலிருந்தால், அவற்றை மறித்தால், அந்த மனிதர்களையே கூட கடாசியே வந்திருக்கிறேன். நல்லிணக்கமா? க்கூட்டுறவா?? இன்னாங்கடா, இன்னாடா ஸொல்றீங்க?? இதெல்லாம் கிலோ என்ன விலை?

கருணையுள்ளம் இல்லாதவனில்லை – நானும் வாடிய பயிரைக் கண்டதும் வாடுபவன் தான். ஆனால், கருணை என்பதன் போர்வையில் அரைகுறைத்தனத்துக்குக் கொம்புசீவி விடமாட்டேன்; இரக்கம் என்ற பெயரில் வழவழா கொழகொழா வென்றெல்லாம் நடந்து கொண்டு, மென்று முழுங்கிக் கொண்டு, உள்ளூறப் புழுங்கிக் கொண்டு இருப்பது எனக்குப் பிடிக்காது.

ஒருகாலத்தில், என் இருபதுகளின் ஆரம்பத்தில் கூட, இப்படி மறுகிக் கொண்டிருந்தவன் தான் – ஆனால், கடந்த 25 வருடங்களாக, அப்படி இல்லை. தொடர்ந்த பயிற்சியால், சுயமுயற்சியால் கொஞ்சம் இறுகி விட்டேன். ஒருவர் தவறு செய்தால், அதையும் தெரிந்து செய்தால் (எம்ஜியார்! என்ன அழகான எழுச்சி தரும் ’கொள்கைப்’ பாட்டு இது!!) — அதனைச் சுட்டிக்காட்டாமல் இருப்பதன் மூலம், அவர்களுக்கு உதவி செய்யாமல், மாறாக, அவர்களின் மன / உள / லௌகீக முன்னேற்றங்களுக்கு துரோகம் இழைக்கிறோம் என எண்ணுபவன் நான். ஆனால் நான் நிச்சயம் கடவுள் விளையாட்டு விளையாடவில்லை. நான், நீச்ச-வின் அதிமனிதனுமல்ல. இந்த விஷயத்தில் பிரமை என்றெல்லாம் இல்லை.

என் அக்காள் சொல்வார் – மற்றவன் குண்டியில் மலம் இருக்கிறது என்று சொல்லும் போதே, உன் குண்டியில் என்ன இருக்கிறது என்பதை ஒரு வினாடிக்காவது நினைத்துக் கொள். இதுவும் சரியே. ஒப்புக் கொள்கிறேன். என்னைக் குறை சொல்பவர்களின் கருத்துக்களையும் கேட்டுக் கொள்கிறேன். வேறு யாராவது ஒருவரை அல்லது ஒரு கோட்பாட்டை – விமர்சிக்கும் போது, அதே விமர்சனத்துக்கு நானும் உட்படாதபடியிருக்கிற நிலையில் இருக்கிறேனா என்று அடிக்கடி பார்த்துக் கொள்கிறேன். ஆனாலும் என்னை, இப்படி அநியாயமாக ஏழவாவது அறிவு பார்க்க வைத்து விட்டாயே, அக்கா!

என் பதிவுகளையும் (தலையில் அடித்துக்கொண்டு) படிக்கும் செல்ல அக்காவே! ஒன்று நல்லது என்று எனக்குப் படும்போது அதைச் சொல்வது போலவே, தவறு என்று எனக்குப் படுவதையும் பட்டவர்த்தனமாகச் சொல்லாமல் இருக்க முடியாது. இது ஒரு குறை தான், ஒப்புக் கொள்கிறேன், சில சமயம் மிகவும் புண்படுத்தி விடுகிறேனோ, நக்கல் செய்து விடுகிறேனோ என்கிற சந்தேகமெல்லாம் உண்டுதான், ஆனால் அது ஒரு சந்தேகம் மட்டுமே! என் நண்பர்கள் வட்டத்தை என்னுடைய இந்த மனப்போக்கு வளராமல் செய்கிறது என்பதும் எனக்குத் தெரியும். ஆனால் இதுவும் கொடுக்கப் படவேண்டிய விலைதான்.

… ஆனால், எனக்குத் தோன்றுகிறது – எனக்கு இருக்கிற நண்பர்களே போதும் – அவர்களுடனேயே செலவழிக்க நேரம் இல்லாத போது, என்ன மேலே மேலே எண்ணிக்கைகளை மட்டும் வளர்த்துக் கொண்டு! Quality versus Quantity என்றால், என் வாக்கு, முன்னதற்கே!

இது என்னுடைய அரசியல்.

நான் களப்பணியாளன் என்றெல்லாம் இல்லை. தமிழ் இந்த விதத்தில் ஒரு மொண்ணை. தமிழில் நான் செய்வதற்குச் சொல்வதற்கு சரியான வார்த்தை இல்லை. இன்னொருவர் சொல்லிச் செய்யாமல், எனக்குப் பிடித்ததை, பிடித்த விதத்தில் செய்து கொண்டிருக்கிறேன்; பிடிக்காததை, காரணங்கள் சொல்லி எதிர்க்கிறேன். சூழ்நிலையும் ஒத்துழைக்கிறது, இது அரசியல் தான். அவ்வளவே.

நான் உண்மையிலேயே ஒரு களப்பணியாளனாக ஆவதற்கு, நான் போகவேண்டிய தூரம் அதிகம் என்பதை உணர்ந்திருக்கிறேன். (என்னைப் பற்றி, ஒரு போலித் தன்னடக்கத்துடன் இதனைச் சொல்லவில்லை, ’இல்ல சார் நீங்க எவ்ளோ பெரிய்ய ஆளு’ என்று பிறர் சொல்வதற்காகவோ சொல்லவில்லை. என்னுடைய தவறுகள். குறைபாடுகள் எவ்வளவோ இருக்கின்றன – இவை பற்றியும் எனக்குத் தெரியும்தான். ஆனால் மீயுணர்வு இல்லாத நிலை (lack of meta-cognition) அவற்றில் நிச்சயமாக ஒன்று இல்லை. நன்றி!)

… ஹ்ம்ம். அவ்வளவு தூரமும், ஏன், அதற்கு மேலும் சென்றிருப்பவர்களை, அப்படிப்பட்ட பலரை – நேரடியாக, தனிப்பட்ட முறையில் அறிவேன். இவர்களெல்லாரும் வருந்தத் தக்க விதத்தில், ஒன்றுமே சொல்ல / எழுத மாட்டேன் என்கிறார்கள். அவர்களுடைய கருமமே கண்ணாயினார் என இருக்கிறார்கள். மற்ற கருமாந்திரங்களைப் பார்க்கவே மாட்டேன் என்கிறார்கள்; அவர்கள் அரசியலை வெறுக்கிறார்கள் – இவர்களை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது – ஆனால் ஒப்புக் கொள்ள முடியவில்லை.

ஆனால், எனக்கு நேரமும் (அடிக்கடி பலர் சுட்டிக் காட்டுவது போல காழ்ப்புணர்ச்சியும் — அய்யாமார்களே – இதை தயவுசெய்து காழ்புணர்ச்சி என்று எழுதி என் மேலதிக வயிற்றெரிச்சலைக் கொட்டிக் கொல்லாதீர்கள்), வேலைவெட்டியற்ற தனமும் மிகுந்து இருப்பதால், நான் எழுதுகிறேன். பாவம், நீங்கள்.

நான், அரசியல்வாதி தான். கறை படிந்த வேட்டி கட்டும் பாக்கியம், எனக்கு இல்லையே தவிர, ’ராமசாமி அரசியல் செய்கிறான் ’he is indulging in politics / politicking’ என்பதை நான் ஒரு பெருமைக்குரிய விஷயமாகவே கருதுகிறேன் – இளமையில் படிக்கும் போதும் சரி, பொது / தனியார் நிறுவன வேலைகளிலும் சரி, ஊடாடியிருந்த, ஊசலாடிக் கொண்டிருந்த தொழில் முனைவுகளானாலும் சரி – நான் என்னுடைய அரசியலில் தீவிரமாகவே இருந்திருக்கிறேன்.

இப்போது பல வருடங்களாக, பள்ளி ஆசிரியனாக இருக்கும் போதும் அப்படித்தான். என் குழந்தைகளுக்கு ’அரசியல் என்றால் என்ன’ என்பதை, நான் அறிந்ததைக் கற்றுக் கொடுக்கிறேன். அதன் முக்கியத்துவம் பற்றி யோசிக்க, செயல்படவைக்க முயல்கிறேன். இவர்களில் சிலர், கிராமப் பஞ்சாயத்து அரசியல் செயல்பாடுகளிலிருந்து, மேலே வளர்ந்து, பிற்பாடு பல அரசியல் கட்டமைப்புகளில் ஈடுபடுவார்கள் என்கிற சாத்தியக்கூறு எனக்குப் பெருமையளிக்கக் கூடிய விஷயம். நேரடி அரசியலில் ஈடுபடும் தீவிரமில்லாத மற்ற குழந்தைகளும், வளர்ந்தபின்னர் அரசியலை – அதற்குரிய மதிப்புடன் பார்ப்பார்கள் என்பது இன்னமும் பெருமைதான்…

பள்ளியில், என்னிடம் இருக்கும் குழந்தைகள் சுமார் 60 பேர் மட்டுமே (சுமார் 80 சதம் வன்னியர்; 20 சதம் தலித் – ஆண் குழந்தைகள் சரிபாதி) இருக்கலாம், ஆனால் இவர்களை, அவர்களின் சொந்தக் கண்களைக் கொண்டு பார்க்க என்னால் கொஞ்சம் உந்துதலும் உதவியும் செய்ய முடிந்தால் அதுவே போதும்…

விழிப்புணர்ச்சி நிலையிலும் சரி, செயலூக்கத்திலும் சரி, மிக முக்கியமாக, நேர்மையிலும் சரி என் குழந்தைகள் என் கண்மணிகள். இதில் எனக்கு மெய்யாலுமே பெருமிதம்தான். (இங்கு கர்வம் என்பதுதான் சரியான வார்த்தை)

இரண்டு வருடங்களுக்கு மேலாக இந்தக் குழந்தைகள் குழுவுடன் இருக்கிறேன். அவர்களுக்கு இப்போது, பிரிவினைக்கு அலையும் வெறுப்புவாதிகளை (வன்னியர்-தலித், வடக்கு-தெற்கு, ஆரிய-திராவிட, தமிழ்-ஹிந்தி, தமிழர்-பார்ப்பனபனியர், முஸ்லீம்-க்றிஸ்தவர்-ஹிந்து என அயோக்கிய வெறுப்புத்தீயை மூட்டுபவர்களை, அதில் குளிர் காய்பவர்களை) இனம் காணத் தெரியும், ஒதுக்கவும், தனிமைப் படுத்தவும் தெரியும் என்பது எனக்கு ஊக்க போனஸ்.

யார் சொன்னது, மாணவர்கள் அரசியலில் ஈடுபடக் கூடாதென்று? அவர்களை அதில் ஈடுபடுத்தக் கூடாதென்று?

-0-0-0-0-0-

என்னளவில், என் அரசியலுக்குள்ள அறங்களை, தர்மங்களை முடிந்தவரை கடைபிடிக்க முயல்கிறேன், பல சமயங்கள் இது முடிவதில்லை என்றாலும். — ஆனால் விட்டேனா பார்தான். கற்றுக் கொண்டே இருப்பேன்.

அரசியலை வெறுப்பதை ஒரு மேட்டிமைத்தன அரைவேக்காடான கொள்கையாகவே வைத்திருந்து அயோக்கியக் கிருமி அரசியல் செய்து கொண்டிருக்கும் ‘சாக்கடை ஆய்வாள’ தொழில்முறை மனிதவுரிமை வாதிகளையும், சோம்பேறிக் கழிசடை சாய்வு நாற்காலி ’தட்டச்சு’ அறிவுஜீவிகளையும் நான் உளமாற வெறுக்கிறேன். இவர்களால் பரப்பப் படும் ‘அரசியலென்றாலே சாக்கடை’ எனும் தவறான அணுகுமுறையை நிராகரிக்கிறேன். (ஆனால், விதிவிலக்குகள் இருக்கின்றன/ர். ஒப்புக் கொள்கிறேன். என்னுடையது ஒரு பொதுமைப் படுத்தப்பட்ட கருதுகோள்)

நான் அரசியலை – ஒட்டு, கட்சி, ஜனநாயகம், ஆட்சி என்கிற வட்டத்திற்குள் மட்டுமே பார்க்கவில்லை. நம்முடைய ஒவ்வொரு சொல்லுக்கும் செயலுக்கும் பின்னால் அரசியல் உள்ளது என்பதை, கம்யூனிஸமே சொன்னாலும் கூட ஒப்புக்கொள்பவன் – நேரடியாக உணர்ந்தவன் ஆனதால், நான் முழுநேர அரசியல்வாதிகளைத் தீண்டத் தகாதவர்களாகவே நினைப்பதில்லை. அரைகுறைத்தனமாக அரசியல்வாந்திகள், அரசியல்வியாதிகள் என்றெல்லாம் அவர்களைக் கரித்துக் கொட்டுவதில்லை.

அவர்களை நம் சமூகத்தை, அதன் முன்னெடுத்துச் செல்பவர்களாகவே, பல விதங்களில் சமரசங்களுக்கு, நல்லிணக்கங்களுக்கு, வளர்ச்சிக்கு, விகசிப்புகளுக்கு முஸ்தீபுகள் செய்பவர்களாகவும், மகாகோர ரத்தம் சிந்தல்களுக்கு மாற்றாகவும் தான் பார்க்கிறேன்; இவர்களில் பலர், தன்னலம் கருதிச் செயல் பட்டாலும் – அவர்களையும் மிக முக்கியமானவர்களாகவே கருதுகிறேன்.

சில வருடங்கட்கு ஒரு முறை, தேர்தலில் வேண்டாவெறுப்பாக ஓட்டுப் போட்டுவிட்டதோடு தங்கள் ஜனநாயகக் கடமை முடிந்தது என சாய்வு நாற்காலியில் அமர்ந்து அரசியலை, அரசியல்வாதிகளைக் கரித்துக் கொட்டுவது என்பது நேர்மையற்ற செயல் என நினைக்கிறேன்.

எப்பொழுதாவது யோசிக்கிறோமா, ஏன் பெண்கள் (பொதுவாக) இந்த இணைய வீரவிளையாட்டுக்களில், வெட்டி அரசியல் விவாதங்களில் ஈடுபடுவதில்லை என்று? ஏனென்றால் – அவர்கள் உண்மையாகவே இந்தச் சமூகத்திற்கு உழைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள் – அவர்கள் குடும்பங்களைப் பார்த்துக் கொள்கிறார்கள், மகத்தான பங்களிப்புக்களை, வெறித்தனமான உழைப்பை – வெகுமதியாக, முற்றிலும் இலவசமாக அளிக்கிறார்கள். நேரத்தைக் குப்பைத்தனமாக வீணடிப்பதற்கு அவர்களுக்கு ஆசையில்லை… ஆனால், ஆண்களாகிய நாம்??? #%**&^@! – இம்மாதிரி நேரத்தை வீரவிளையாட்டுக்களில் வீணடித்துக் கொண்டு, எப்படா முந்தானை விலகும் என்று நாயாக அலைகிறோம்! ஆ… எங்கேயோ போகிறேன்… ஹ்ம்ம்.

எது எப்படியோ…

பாதுகாப்பான, அனாமதேயமான இடங்களில் இருந்து கொண்டு, நாம் மட்டுமே யோக்கியர்கள் என பாவித்துக் கொண்டு, சமூக மேன்மைக்கோ, ஏன், தங்களது சொந்த மேன்மைக்கோகூட – கனவில் கூட ஒரு சுக்கும் செய்யாமல், பக்கத்து வீட்டு மனிதர்களுடன் கூட இணக்கமாக இருக்க முடியாதவர்களின், பக்கத்துக் குப்பத்துக்குச் சென்று – படிப்பு கல்வி கண்றாவி யென்றெல்லாம் கூட இல்லை – அங்கிருக்கும் குழந்தைகளுடன் நான்கு வார்த்தை அன்பாகக் கனிவாகப் பேசக் கூட முடியாதவர்களின் – ஊருக்கு மட்டும் உபதேசம் செய்துவிட்டு, தம் வீட்டில் ஜாதிபேதம், மதபேதம் பார்ப்பவர்களின் — இம்மாதிரி பரம அற்பர்களின் – அதி வக்கணையான – எங்கோயிருக்கும் பிரச்சினைகள் மீது, அரசியல்வாதிகள் மீது, அதிகாரவர்க்கத்தின் மீது, தொழில்முனைவோர்கள் மீது, அமெரிக்கா – இஸ்ரேல் மீது, அறிவியல் மீது, தொழில்நுட்பம் மீது, பன்னாட்டு நிறுவனங்கள் மீது — அரைவேக்காட்டு வெறுப்புமிழ்தல்கள் / கல்லெறிதல்கள் / வசை பாடுதல்கள் / மயிர்பிளக்கும் விவாதங்கள் எனப் பேடித்தனமாக அலைபவர்களின் அலட்டல்கள், எனக்கு உவப்பானவையேயல்ல…

நமக்குத் தேவையான, உவப்பான அரசியலை – வளர்த்தெடுக்க நாம் முனையா விட்டால், ஒரு துரும்பைக் கூடக் கிள்ளிப் போடாமலிருந்தால் – நமக்கு உவப்பானவர்களா வருவார்கள்?

-0-0-0-0-0-0-

என்னைப் பொறுத்தவரை, என் குழந்தைகளுக்கு, படிப்பைத் தவிர உடல்-மனப் பயிற்சிகள் தவிர – ஒரு திடமான நகைச்சுவை உணர்ச்சியை வளர்த்தெடுத்தலும், பகடி செய்யும், அதனைப் புரிந்து கொள்ளும் மனப்பயிற்சியும் முக்கியம்.

கல்வியைத் திறம்பட கற்பிப்பதற்கு, குழந்தைகளை பாடுபொருட்களில் ஈடுபாடு கொள்ள வைப்பதற்கு, ஒரு நாடகக் கலை சார்ந்த, சுளுவாக நடிக்கும் திறனும் முக்கியமான ஒன்று.

ஆக, என் குழந்தைகளுடன் உரையாடும்போது – நம்முடைய, தற்காலத் தமிழக அரசியல் என்பதை நம் குண்டி மாதிரி என்று கூட வைத்துக் கொள்ளலாம் என ஆரம்பிப்பேன்.10-12 வயது பிராயத்தில் இந்த உடற்கூறு சார்ந்த ஓசைகளிலும், கழிவுகளிலும் ஒரு கூச்சம் படிந்த நகைச்சுவை உணர்ச்சி இயல்பாகவே இருக்கும் குழந்தைகளுக்கு – முகத்தில் உணர்ச்சி ஒன்றும் காட்டாமல், நான் சொல்வதை நம்பவே முடியாது.

ஆரம்பிப்பேன். இந்த, குண்டி என்ற ஒன்று இல்லாவிட்டால், நாம் சாப்பிடத்தான், வாழத்தான் முடியுமா? ஆனால், நாம் இதனைச் சுத்தமாக வைத்துக் கொள்ளா விட்டால், கஷ்டப் படுவது யார்? அசிங்கப் படுவது யார்? நாம்தானே?? ஆக, அரசியலுக்கும் சரி, குண்டிக்கும் சரி – நம் கையே நமக்குதவி என்று அறிய வேண்டும். (அபிநயத்துடன் இதனைச் சொன்னால் குழந்தைகள் சிரிப்பார்கள் – இறுக்க உணர்வும் விலகும்)

அரசியல் குண்டி என்பதை நாம் ஒரு அனைவருக்கும் பொதுவான பொதுக் குண்டியாகவோ, அல்லது மற்றவருடைய குண்டியாகவோ பார்க்க முடியாது. நம்முடைய அரசியல் செயல்பாடு, நம்முடைய புரிதல்கள் – நம் சொந்தக் குண்டியைப் போலவேதான். (குழந்தைகள் விழுந்து விழுந்து சிரிப்பார்கள்)

பாரதி சொல்லவில்லையா – ’நாமார்க்கும் குண்டியல்லோம், அதனை அஞ்சோம்’ என்று? ‘நாம் உட்காரும் குண்டி நமதென்பதறிந்தோம்’ என்று? [பாரதியார் அப்டியா ராம் எழுதினாரு? நீ என்ன நெனக்கறே சுட்டிப் பெண்ணே? ம்… நீங்க ஜோக் அடிக்கறீங்க!]

… மேற்கண்ட, இந்த ரசக் குறைவான எடுத்துக்காட்டு, இதுவரை நான் உரையாடியுள்ள எல்லாக் குழந்தைகளுக்கும் (தமிழ் / கன்னடம் / தெலெகு / ஹிந்தி) பிடித்த ஒன்று. ’அரசியல் என்றால் மோசம்’ எனும் பாமரப் பார்வையிலிருந்து அவர்கள் வருவதால், இந்த உவமையை இவர்கள் வெகு சீக்கிரம், சிரித்துக் கொண்டே புரிந்து கொள்வார்கள்; பிறகு அரசியலில் ஈடுபாடு காட்டுவார்கள்.

இந்தக் குண்டியையும், அரசியலையும் இணைத்துப் புரிந்து கொள்வது முக்கியமான விஷயம் இல்லையா? (முக்கிக் காண்பிப்பேன்)

… அதே சமயம் அவர்களுக்கு உடற்கூறுவியல், உணவுப்பாதை பற்றியெல்லாம் படிப்பித்து அவர்களை, செரித்தல், கழிவுகளை வெளித்தள்ளுதல் என்பது எவ்வளவு அழகான, உயிர் தரித்தலுக்கு அத்தியாவசியமான பணி என்பதை உணர வைப்பேன்; கழிவுகள் எப்படி உணவுச் சக்கரத்தில் ஒரு மிக முக்கியமான அங்கம் என அறிய வைப்பேன் – கூட கொஞ்சம் உணவு என்றால் என்ன, சத்து முக்கியமா, எது உண்ணத்தகுந்தது, இயற்கை/செயற்கை விவசாயம் என்றெல்லாம் ஓடும் – பின்னர் ’அரசியல்= சமுதாயக் கழிவு’ எனும் பொதுப்புத்தி(யின்மை)ச் சமன்பாடு அசமன் செய்யப்படும்; இதற்குப் பின், அரசியலின் அங்கங்களைப் படிப்போம் – இவ்வளவு தூரம் வந்துள்ள குழந்தைகள், பின்னர் அரசியலின் முக்கியத்துவத்தை உணரத் தொடங்குவர். ஜனநாயகத்தின் முடிவிலா சாத்தியக் கூறுகளை உணர்ந்து கொள்வர்.

இந்தக் குண்டிமுதல்வாத அரசியல் அணுகலை பார்த்து – நீங்கள் அருவருப்படையலாம், சிரிக்கலாம், ஏன், நானும்தான் சிரிக்கலாம். ஆனால், இதனை நான் ஒரு தந்திரோபாயமாகவே வைத்திருக்கிறேன் – கடந்த ஏழு வருடங்களாக இந்த அணுகுமுறை வேலை செய்து கொண்டிருக்கிறது. குழந்தைகளுக்கு கழிவுகள் மேலும் அரசியல் மேலும் ஒரே சமயம் (சுமார் 6 அமர்வுகளில் ஒரு அமர்வுக்கு 1.5 மணி நேரம் எனும் விகிதத்தில்) மதிப்பு ஏற்படுத்த என் ரசக் குறைவான வழி இது. ஹ்ம்ம்.

சுபம்.

-0-0-0-0-0-0-

யதா ப்ரஜா, ததா ராஜா. (ஆம், நீங்கள் சரியாகத் தான் இதனைப் படிக்கிறீர்கள். குடிகள் எவ்வழி, அரசன் அவ்வழி என்பதுதான் சரி. இம்மாதிரி இவ்வசனங்களைப் படிப்பது முக்கியமானது என எண்ணுகிறேன்.)

ஆம், யதா ப்ரசா, ததா ராசா (கைய வச்சா) என்பதும் சரியே. ;-)

என்ன, அரசியல்களங்களில் சில அதி தீவிர விஷக்கிருமிகளும் இருக்கின்றன, அயோக்கியத் தனம் மட்டுமே செய்துகொண்டு… அவை துப்புரவாகக் களையப் பட்டு, புது ரத்தம் பாய்ச்சப் படவேண்டும்தான் என்பது என் எண்ணமும் கூட. (இதனால்தான் திமுக (எதிர்ப்) பக்கங்களும்; நக்ஸல்பாரி போன்ற வெறுப்புமுதல்வாத இயக்கங்களும், மதவெறி முதல்வாத இயக்கங்களும், தமிழ்வெறி அரைகுறை இயக்கங்களும் இப்படியேதான் கருதப் படவேண்டியவை என்பதிலும் எனக்கு ஐயமே இல்லை)

It is rather unfortunate, but it does seem to me that, deep seated cancer can never be cured by the cosmetic skills of dermatology. Yeah.

-0-0-0-0-0-

அரசியலென்றாலே, அதன் அடிப்படை வன்முறைதான் என்கிற புரிதல் எனக்குத் தவறாகத்தான் தோன்றுகிறது. நான் பல – முழுவதுமாக வன்முறையை நிராகரிப்பவர்களை, அரசியல்வாதிகளை (நானும் முன்னமே எழுதியுள்ள ஷங்கர் குஹா நியோகி ஒரு மகத்தான உதாரணம், இதற்கு) நேரிடையாகப் பழகியுள்ளதால் அறிவேன். நாம் அவ்வளவு தூரம் – பாபுஜி வரை கூடப் போகவே வேண்டாம். இன்னமும் இப்படிப் பட்டவர்கள் இருக்கிறார்கள் என்பது நெகிழ்ச்சி தரும் விஷயம். இவர்கள் பெய்யெனப் பெய்யும் மழை. நிச்சயமாக.

இருந்தாலும், தற்போதைய தமிழக அரசியல் சூழலில், நடைமுறை அரசியல் என்பது – அதன் அடிமட்டங்களில் (அதிமட்டங்களில்?) ஊடாடிக் கொண்டிருக்கும் விஷயங்கள் – கருத்துக்களாலோ அல்லது கரத்தாலோ செய்யப் படும் – வன்முறைகள்தான் என்பது சோகமான விஷயம் தான். இதற்கு முக்கியமான காரணம் என்று என் செல்லக் குழந்தைகளான திரா விடக் கட்சிகளைத் தான் சொல்ல முடியும்.

இன்னொரு விதமாகப் பார்க்க முடியுமானால், இது அறிவுஜீவிகளின் தோல்வி – failure of the intelligentsia – இவர்கள் தாங்கள் நம்பும் கோட்பாடுகளுக்காக, கோட்பாடுகளாகவே வாழ்ந்து காட்டாமல், கருத்துலகத் தலைவர்களாக பார்க்கப் படாமல் – வெறும் வாய்ப்பேச்சாளர்களாக, வெட்டிவீரர்களாக மட்டும் சுணங்கிப் போனது.

இன்னொரு விதமாகப் பார்த்தால், இது மத்தியவர்க்கங்களின் இலவசங்களுக்கும், சலுகைகளுக்கும் (ஒரு எடுத்துக்காட்டு: இடஒதுக்கீடு என்பதைச் சுற்றிச் சுற்றி மட்டுமே) அலையும் தன்மை – failure of the middle class, hankering after concessions and freebies. இவர்களால், மேற்கண்ட அறிவுஜீவிகளைச் சுற்றி வளையங்களையும், கட்டுமானங்களையும் அமைக்க முடியாமல் போனது துரதிர்ஷ்டமே.

இன்னொரு விதமாகப் பார்த்தால், கருத்துலக அரைகுறைகளின் ஆகாத்தியம் மேலதிகமாக வளர்ந்து வருவது – rise of the lumpen, crass theoreticians. அறிவுஜீவிகளும், மத்தியவர்க்கத்தினரும் மேலெடுத்துச் செல்ல வேண்டிய விஷயங்களை, சமூக உரையாடல்களை, தத்துவார்த்த வலைப் பின்னல்களை – அரைகுறைகளும் பொறுக்கிகளும் கீழெடுத்துச் சென்று கொண்டிருப்பது விசனத்துக்குரியது.

ஆனால் நீங்கள் கேட்கலாம் – ஏன், உழைப்பாளர்கள் – உழவர்கள் & தொழிலாளிகள் பற்றி ஒன்றுமே சொல்லவில்லையென்று. அவர்கள் ஒரு பொருட்டே இல்லையா என்று.

நான் சொல்கிறேன், அவர்கள் மகத்தான, மரியாதைக்குரிய, வணக்கத்துக்குரிய சக்திகள் தாம். அவர்கள் ஏரோட்டம் இல்லையென்றால் நகரவாசிகளின், தகரவாசிகளின் காரோட்டம் இருக்காது தான். ஆனால் இவர்களுக்கு, கருத்து, கருத்தியல் மண்ணாங்கட்டி என்றெல்லாம் அலைய நேரமே இருக்காது – அவர்களுடைய தொழில் தர்மமும், செயல்பாடுகளும் அப்படிப்பட்ட ‘டைம்பாஸ்’ வேலைகளுக்கு இடம் கொடுக்க மாட்டா. ஆக, அப்போதைக்கு மனதுக்குப் பட்டதின் படி ஆக்கப் படும் அரசியல் தான் அவர்களுடையது. ஆனால், முதல் இரண்டு வீழ்ச்சிகளின் காரணமாக, இந்தப் பெரும்பான்மையினர் மீகாமன் இல்லாமல் இருக்கிறார்கள். The result is isolation, desolation & splintering of the working classes.

உடனே ஓடி வருவீர்கள் – ஏன், உழைக்கும் வர்க்கத்துக்கு தலைமையேற்கும் பண்பு கிடையாதா? ஏன் உன் மேட்டிமைத்தனத்தை வெட்கமில்லாமல் காண்பிக்கிறாய் என. சரிதான். உங்களுக்குத் தெரியும், இருந்தாலும் சொல்கிறேன். கார்ல் மார்க்ஸ், ஃப்ரெட்ரிக் எங்கேல்ஸ் போன்றவர்கள் உழைக்கும் வர்க்கத்தில் வந்தவர்கள் தான், அல்லவா? க்ராம்ஷியும் – ஏன் நம்மூர் தர்மாதத் கோசம்பி போன்றவர்களெல்லாம் கூட அப்படித்தானே? ஜோதிபாசு, ஈஎம்எஸ் விதையிட்டு, நீர்பாய்ச்சி அறுவடை செய்யாத பயிரும் உண்டா? ராஹுல்ஜீ? கோவிந்த ‘PG’ பிள்ளை?? இவர்களையே விட்டு விடுவோம் – இன்னமும் உழைத்துக் கொண்டிருக்கும் ஒரு ‘தொழிலாளி’ அல்லது ‘விவசாயி’ தலைவரைக் காட்ட முடியுமா, அந்தக் கேடுகெட்ட நாசவேலை நக்ஸல்பாரி இயக்கங்களின் தலைமையில்? ஹ்ம்ம்?? எல்லோரும் குமாஸ்தாக்கள்தான்.

இன்னொரு விதமாகப் பார்த்தால்… (என்ன, போதுமா? ம்ம்ம்… சரி விடுகிறேன்) 8-)

-0-0-0-0-0–

எவ்வளவோ நேரம் வீணாகக் கழிகிறது. இணையத்தில் வெட்டியாக நம் கருத்துமுட்டைகளை அடைகாக்காமல், அட்டைக் கத்தியைச் சுழற்றாமல், பெட்டைப் புலம்பல்களில், அலம்பல்களில் செலவழிக்காமல் – நம் நேரத்தை – நம் எதிர்காலத்துக்காகவாவது, நம் சுயநலத்துக்காகவாவது உபயோகிக்க முடியாதா?

மேடைப் பேச்சு பேசி, தெருமுனைக் கூட்டங்களில் பேசித்தான் ஓட்டுச் சேகரிக்க வேண்டும் என்றில்லை. நாம் நம்பும் விஷயத்துக்கு, நம்மால் நேரம் ஒதுக்க முடியாதா? தெரிந்தவர்களுடன் உரையாட முடியாதா?

நாம் பணிபுரியும் அலுவலகங்களுக்கும், நிறுவனங்களுக்கும் இரண்டு வாரம் (குறைந்த பட்சம் – அதுவும் தேர்தலுக்குச் சற்று முன்பு மட்டுமே) டாடா சொல்லி விட்டு வீடு வீடாகப் போய் – வாக்குகளை நேர்மையாகவே சேகரிக்க / கலைக்க முடியாதா? இவ்வீடுகள் நம் இருப்பிடத்திலிருந்து தொலைதூரத்தில் இருக்கலாம் – ஒப்புக் கொள்கிறேன், நம் வீட்டின் அருகாமையில் இப்படி அரசியல் செய்தால், நம் தமிழக திரா விட அரசியல் இருக்கும் இருப்பில் – அசிங்கமான உணர்ச்சி கூட நம்மில் எழலாம்.

வெட்கமாக இருக்கிறது, பயிற்சி தேவை என்று நீங்கள் கருதினால் – இடது/வலது கம்யூனிஸ்ட் குழுக்கள் கூடவோ அல்லது ஆர்எஸ்எஸ் குழுவினர்கள் கூடவோ – சேர்ந்து எப்படி அவர்கள் தேர்தலுக்காக வேலை செய்கிறார்கள் எனப் புரிந்து கொள்ளலாம். எனது சொந்த அனுபவத்தில் சொல்கிறேன் – இவர்களை விட ஜனநாயகம், சுயஅர்ப்பணிப்பு, செயலூக்கம், திட்டமிடல், தங்கள் கொள்கைகள் மீதான நம்பிக்கை – என்பவற்றை நன்றாகப் புரிந்து கொண்டவர்கள் இல்லை. அவர்கள் அரசியலில் உங்களுக்கு பிடிப்பு இல்லாமலிருக்கும் பட்சத்தில், அவர்களிடம் நேரிடையாகவே – ‘எனக்கு உங்கள் கருத்துக்களுடன் ஒப்புதலில்லை – என்னை மன்னியுங்கள், ஆனால் எப்படி ஓட்டு சேகரிக்கிறீர்கள் என உங்களிடம், ஒரு மாணவனாக, உங்களுக்குத் தொந்திரவு கொடுக்காமல், பாடம் கற்றுக் கொள்ள விரும்புகிறேன்’ என நேர்மையாகச் சொல்லி, அவர்களிடமிருந்து உதவி பெறலாம். என் பார்வையில் நேரிடைத் தன்மையை மக்கள் எப்பொழுதுமே வரவேற்கத்தான் செய்வர்… இன்னொரு விஷயம் – மற்ற கட்சிகளில், இயக்கங்களில் – எனக்குத் தெரிந்து, இம்மாதிரி அர்ப்பணிப்பு மிகுந்த தொண்டர்கள் இல்லை – எல்லாம் பிரியாணிக்கும், குடிக்கும், தினக்கூலிக்கும் அலையும் பொறுக்கிகள்தான் அடிமட்ட ஊழியர்கள்.

ஆனால் — எனக்குத் தெரிந்த ஒரே விதிவிலக்கு – வை கோபால்சாமி அவர்களின் மதிமுக. ஆனால், பாவம்தான் இவர், ஏமாந்தால் உணர்ச்சிவசப்பட்டு அழுது விடுகிறார். (கனவு: இவர் தன் தர்க்கபூர்வமற்ற எல்டிடிஇ தீவிரத்தைப் பிடித்துத் தொங்கிக்கொண்டிருப்பதை விட்டுவிட்டு, ஜெயலலிதா கட்சியுடன் இணைந்து – பின்னவருக்கு அடுத்த தலைவராகவோ அல்லது இணையாகவோ ஒன்று சேர்ந்து உழைக்க முடிந்தால், அது தமிழகத்துக்கு நல்லது. (யாரங்கே! குழாயில் இன்னொரு தவணை கஞ்சாவை நிரப்பு!) அப்படியே பாஜகவும், தொல் திருமாவளவனும் டாக்டர் கிருஷ்ணசாமியும் இணைந்தால்?? (டாய், யாரங்கே? என் கோகெய்ன் எங்கே??))

ஹ்ம்ம்.

நம்மால் நம் கருத்துக்களை அவதூறில்லாமல் (என்னை மாதிரியல்ல) எழுதி அதனை அச்சடித்து, அவற்றைப் படிக்கக் கூடியவர்களுக்கு விநியோகிக்க முடியாதா?

நம்முடைய சுற்றுப் புரத்தில், வீடளவு சிறு அமர்வுகள் நடத்தி உரையாடல்களுக்கு ஏற்பாடு செய்து விழிப்புணர்வை அதிகம் விகசிக்கச் செய்ய முடியாதா?

தேர்தலன்று – நம் சுற்றுப் புரத்தில் ஓட்டு கூடப் போடாமல், மற்றவர்கள் ஓட்டுப் போடுவதை டிவியில் பார்த்துக் கொண்டிருப்பவர்களை – இழுத்துக் கொண்டு ஓட்டுப் போட வைக்க முடியாதா?

குறைந்த பட்சம், நம் டீஷர்ட்களில் ‘கொள்கை’களை அல்லது கருத்துப் பிரகடனங்களை அச்சிட்டு வளைய வர முடியாதா?

”ஏன், நம்மால் இதைக் கூடச் செய்ய முடியாதா?” :-)

-0-0-0-0-0-0-

நேரடி அரசியலைக் கூட விட்டு விடலாம். எனக்குத் தெரிந்து, சமுதாய மேன்மைக்காக (அப்படியெல்லாம் சொல்லிக் கொள்ளாமல்) பாடுபடும், அவர்கள் நம்புவதை, ஆத்மார்த்தமாகச் சுணங்கவேசுணங்காமல் செய்து கொண்டிருக்கும் பலரை, அவர்களுடைய சமூகப் பங்களிப்புகளை – நேரடியான, எதிர்மறையற்ற அரசியலை, அதனைத் தளராமல் மேலெடுத்துச் செல்லும் தன்மையை – நான் நேரடியாக உணர்ந்திருக்கிறேன். இவர்களுடன் கொஞ்சம் பழகியுமிருக்கிறேன். இவர்கள் செய்வது அரசியல் தான். இந்த அரசியல் விரும்பத் தக்கது தான்.

சில எடுத்துக்க்காட்டுகள் இங்கு: (எச்சரிக்கை: இவர்களையெல்லாம் நான் அரசியல் வாதிகளாகவும் பார்க்கிறேன்)

’ரவி அண்ணா’ என்று வாஞ்சையுடன் அழைக்கப் படும் மதிப்புக்குரிய அ. வேதரத்னம் அவர்கள்: இவர் ‘சர்தார்’ வேதரத்தினம் பிள்ளை என்று சுதந்திரப் போராட்ட காலத்தில் அறியப்பட்ட மாமனிதரின் பேரர். தாயுமானவரின் பத்தாம் தலைமுறையினர் கடந்த சுமார் 67 வருடங்களாக, இவர் தாத்தா ஆரம்பித்த குருகுலம், வேதாரண்யத்தில் இன்னமும் நடந்து கொண்டிருக்கிறது – இந்த அற்புத மனிதர்தான் இப்போது இதனை முன்னெடுத்து நடத்திக் கொண்டிருக்கிறார். (நேற்றுச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார் – எனக்கு 602 பெண் பிள்ளைகள் – ஆதரவற்ற அவர்கள் கஸ்தூர்பா காந்தி கன்யா குருகுலத்தில் தங்கிப் படிக்கிறார்கள் – ஒரு நாளைக்கு 8 மூட்டை அரிசி தேவைப் படுகிறது- சுமார் 6000 என் பெண் குழந்தைகள் பள்ளியில் படிக்கிறார்கள் ++ எனக்குக் கூட கண்ணில் நீர் மல்கி விட்டது. இவரல்லவோ உண்மையான களப்பணியாளர்! அவர் நன்கொடையெல்லாம் கேட்கவில்லை…) ராசாக்கள் ஆளும் இக்காலங்களில், இப்படிப்பட்ட மனிதர்களின் சமூக மேன்மைப் படுத்தல்களில் இல்லாத நேர்மையான அரசியலா? நெகிழ வைக்கிறது – இம்மனிதர்களின் நம்பிக்கையும் அரசியலும்.

தமிழ் இலக்கிய சூழலில், பணிபுரியும் ஜெயமோகன், பத்ரி சேஷாத்ரி போன்றவர்களெல்லாம் கூட இப்படித்தான் – இவர்களுடன் நான் பெரிதாக பல்லாண்டு காலமாக அறிமுகம், தொடர்ந்த உரையாடல் என்றெல்லாம் இல்லாவிட்டாலும் இவர்களை, இவர்களில் ஆளுமையை – அவற்றின் ஆழத்தை, கொஞ்சமாவது நான் அறிவேன்.

முன்னவருக்கு எவ்வளவோ கல்யாண குணங்கள் – அவற்றில் இரண்டை மற்றும் எடுத்துக் கொள்வோம். 1) அவர் ஆத்மார்த்தமாக நம்பும், தளராது முன்னெடுத்துச் செல்லும் காந்தி பற்றிய கருதுகோள்கள், மீட்டெடுப்புகள் – மாய்ந்து மாய்ந்து மாய்ந்து இன்னமும் மாய்ந்து ஒற்றை அதிவீரச் சாமுராய் போல பல முனைகளில் எதிர் கருத்துக்களை எதிர் கொண்டு – எழுதி வரும், கூர்மையான விவாத அறிவால், விஷய ஞானத்தால் செறிவு செய்யப் படுபவை இவை. 2) இவர் (அல்லது இவர் வாசகர் வட்டம்) நடத்தி வரும் வருடாந்திர நித்யா கருத்தரங்கு அமர்வுகள் – பல காலமாக இதனைச் சொந்த செலவில் (பண, முக்கியமாக, நேர) செய்து வந்திருக்கிறார். ஏன் இவர் இதையெல்லாம் செய்ய வேண்டும் இவர்? பேசாமல் சினிமா வசனம் எழுதிக் கொண்டு இருக்கலாமே! ஏனென்றால் – நான் சொல்வேன் – இவை, அவர் வழியான, சமூகத்தை முன்னெடுத்துச் செல்லும், நேர்மையான அரசியலின் வழிமுறைகள்தான் என்று.

பின்னவருக்கும் அப்படியே. அவற்றிலும் இரண்டை மற்றும் எடுத்துக் கொள்வோம். 1) தமிழில் பல தளங்களில் பதிப்பித்தல் சாதனைகளைச் செய்யக் கூடும், ஓரளவு ஏற்கெனவே செய்திருக்கும் கிழக்கு பதிப்பகத்தை நண்பர்களுடன் தொடங்கி வெற்றிகரமாக நடத்தி வருவது (எனக்கு இதில் கொஞ்சம் பொறாமையும் கூட). 2) வேலை மெனெக்கெட்டு கல்லூரி மாணவர்களுடன் இவர் வேலை செய்ய முனைந்து அவர்களுடைய விழிப்புணர்வையும், குடிமை உணர்ச்சியையும் வளர்த்தெடுப்பது. இவருடைய படிப்பறிவுப் பின்புலத்தை நான் நேரடியாக, அனுபவ ரீதியாக அறிவேன். இம்மாதிரிப் பின்புலம் உடையவர்கள், படிப்பில் / ஆராய்ச்சியில் பெரிய அளவு சாதனைகள் செய்யாதவர்களாகக் கூட இருக்கலாம் – ஆனால் அவர்கள் (ஹ்ம்ம், குறைந்த பட்சம், ’அந்த’ காலத்தில்) வெகு சூட்டிகையானவர்கள், எடுத்த காரியத்தைச் செய்து முடிக்கும் மகாமகோ இயல்பூக்கம் (’கில்லர் இன்ஸ்டின்க்ட்)’ உள்ளவர்கள் என்பதில் எனக்கு ஐயமில்லை. கிழக்கு உழக்கு என்று பதிப்பகம் எல்லாம் நடத்தாமல் வேறு ஏதாவது செய்து கொண்டிருந்தால் எங்கேயோ போய்க் கொண்டிருப்பார் இவர்! ஏன் வேலை மெனக்கெட்டு இதெல்லாம் செய்கிறார்? நான் சொல்வேன் – அவருக்காக அரசியல் முனைப்பாடு அது. அவர் பார்வையில் நம் சமூகத்தை முன்னெடுத்துச் செல்வதுதான் அது.

இன்னும் எவ்வளவோ பேர் இருக்கின்றனர் – நம் இந்தியா தொடர்பான அரசியலைத் தன் சொந்த முறையில், தங்கள் தளங்களில், அலட்டிக் கொள்ளாமல், புலம்பாமல், இன்னொருவருக்குத் தெரியாமல், ஊடகப் பிரகடனங்கள் இல்லாமல் – சமூக மேன்மைக்காக மட்டுமே செய்தவர்கள், செய்து கொண்டிருப்பவர்கள்… (பொதுவாகப் பரவலாகத் தெரிய வராதவர்கள்)

டி ஆர் நாகராஜ், குரு ஃப்ரெட்டி, மௌலானா வஹீதுத்தீன் கான், அந்தனி டி’மெல்லோ, கொர்ரேபட்டி நரேந்த்ரனாத், சேர்க்கடி ராமச்சந்திரராவ், ராஜனி திராணகம, நியமத் அன்ஸாரி, ஸி வி சேஷாத்ரி, அடெம் ஆஸ்பார்ன் … … எனப் பலப்பல மாமனிதர்கள்.

உயிருடன் இருப்பவர்களில் ஸ்ரீ லக்ஷ்மி தாத்தாச்சாரியார், பெர்னார்ட் டிக்லெர்க், ழான் ட்ஹ்ரீஸ் ரெய்ஸ் கான் பதான், மது கிஷ்வர், ஜாதவ் பெயங், குத்தப்பாக்கம் இளங்கோ … … போன்றவ்ர்கள்.

எனக்குத் தெரிந்தே இப்படிச் சுமார் 200 நபர்களாவது உயிருடன் இருப்பர். நம்பிக்கை நட்சத்திரங்களான இவர்களைப் பற்றியெல்லாம் எழுத வேண்டும். (நேரம் எங்கே?)

”ஏன், என்னால் இதைக் கூடச் செய்ய முடியாதா?” :-)

-0-0-0-0-0-0-

அரசியல் பழகு. ஆகவே நரேந்த்ர மோடி!

இன்றைய இந்தியா குழுமம் (India Today Group) நடத்தும் வருடாந்திரக் கூட்டங்கள் – அது தொடர்பான உரையாடல்கள், அதன் பாடுபொருட்கள், இந்தியாவை முன்னெடுத்துச் செல்பவர்களின், முன்னெடுத்துச் செல்வதாகச் சொல்பவர்களின் முக்கியமான முரணியக்கங்கள் – குறிப்பாக நோக்கத் தக்கவை.

இந்த வருடம் 2013 கூட்டத்தில் – குஜராத் முதலமைச்சர் நரேந்த்ர மோடி அவர்கள் பேசிய பேச்சு – அதில் முக்கியமானது. அந்தக் கான்க்லேவ் போயிருந்த என்னுடைய சில நண்பர்கள் மிகவும் சிலாகித்துச் சொன்னது இது.

இதன் யூட்யூப் காணொளியை, கீப்விட்.காம் மூலமாகத் தரவிறக்கம் செய்து பார்த்தேன். இது சுமார் இரண்டு மணி நேரம் ஓடும் நிகழ்ச்சியின் பதிவு. முதல் சுமார் 14 நிமிடங்களுக்கு குஜராத் மாநில வளர்ச்சி பற்றி சுலபமாகப் புரிந்து கொள்ளக் கூடிய ஒரு ஆங்கில ஆவணப் பதிவு – இதனை, ஒரு சுருக்கமான பவர்பாய்ன்ட் உரை என வைத்துக் கொள்ளலாம். இதை மட்டுமாவது அனைவரும் பார்க்க வேண்டும்.

இதற்குப் பின் மோடி அவர்களின் பேச்சு / உரையாடல் – ஆங்கில-ஹிந்தி ப்ரவாள நடையில். நம் தேசத்தின் எதிர்காலத்தில் அக்கறை உள்ள அனைவரும் பார்க்க வேண்டிய, புரிந்து கொள்ள வேண்டிய விஷயம்.

தமிழ் நாட்டின் சாபக் கேடு இந்த எழவெடுத்த ஹிந்தி எதிர்ப்பு அரைகுறைப் போராட்டம். இந்த கையலாகாத்தனத்தால் மட்டுமே நாம் கலாச்சார ரீதியாக, வரலாற்று ரீதியாக, நல்லிணக்க ரீதியாக இழந்துள்ளவை அதிகம். ஆனால் என்ன நன்மைகள் இந்த எழவால் விளைந்தன என்பது எனக்கு இதுவரை சத்தியமாகப் புரியவில்லை. என் போதாமை / அறியாமைதான் காரணமோ என்ன இழவோ.

எது எப்படியோ, ஆக, இந்தப் பதிவைப் படிக்கும் பலருக்கு ஹிந்தியைப் படிக்கும் / அறிந்துகொள்ளும் பேறு இல்லாமல் இருக்கச் சாத்தியக் கூறுகள் அதிகம். ஆனாலும், எப்படியாவது – யாராவது ஹிந்தி தெரிந்த மனிதருடன் உட்கார்ந்து கொண்டாவது – அவசியம் பாருங்கள்…இது ஒன்றே முக்கால் மணிநேரப் பேச்சுதான்.

இதில் மாய்ந்து மாய்ந்து, நம் இந்தியாவின் வளர்ச்சி நிலையை அங்கலாய்த்து, குஜராத் மாநிலத்தில் சாதனைகள் பல புரிந்த நரேந்த்ர மோடி அவர்கள் சொல்வது ”ஏன், நம்மால் இதைக் கூடச் செய்ய முடியாதா?”

இந்தப் பேச்சு பற்றிய ஒரு சிறிய ஆங்கிலச் செய்தி இங்கே: “Kya ye hum nahi kar sakthey!”

இது பெரும்பாலும் பொருளாதார படிப்பறிவு வட்டார வழக்கில் – கடின மொழியில் உள்ளது – எனக்கும் இதனை வெறும் ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்துப் புரிந்து கொள்ள, இருதடவை படிக்க வேண்டியிருந்தது. சில தவறுகள் மொழிமாற்றத்தில் / புரிந்து கொள்ளுதலில் – ஆனால், இதனையும் படிக்க வேண்டும், நீங்கள்.

”ஏன், நம்மால் இதைக் கூடச் செய்ய முடியாதா?” :-)

-0-0-0-0-0-

நான் தற்போது வாழ்ந்து வரும் சூழலில் – அதன் அடிப்படைகளான வன்முறையின்மை, நல்லிணக்கம், ’அன்பே சிவம்’ போன்றவைகளின் காரணமாக – தமிழக அரசியலென்றாலே வன்முறை என்றாகிவிட்ட சோகத்தில் – இரண்டு வருடங்கள் முன் குடும்பத்துக்குக் கூடப் பல சமயம் தெரியாமல் செய்த அடாவடி வேலைகள், நேரடி அரசியல் (சிலசமயம், இருவழிச் சாலை சார்ந்த ‘தள்ளுமுள்ளுகள்’ = அடிதடிகள்) எல்லாம் என்னால் வரும் வருடங்களில் செய்ய முடியாது. அது எடுத்துக் கொண்ட தர்மத்துக்குச் சரி வராது.

ஆனாலும், நான் அரசியல்வாதிதான். வரும் லோக்சபா தேர்தலுக்கு, என்னால் முடிந்ததைச் செய்து நபும்ஸக காங்க்ரெஸ் ஆட்சிக்கு எதிராக (காங்க்ரெஸை சினிமாத்தனமாக வேரறுப்பதற்காகவெல்லாம், அழித்தொழிப்பதற்காகவெல்லாம் இல்லை – அந்த அளவு இவர்கள் மீது வெறுப்பெல்லாம் இல்லை; இவர்களும் முக்கியமே!), ஊழல் திமுக அரைகுறைகளுக்கு எதிராக – பாரதீய ஜனதா கட்சிக்கு ஆதரவாகச் செயல் படப் போகிறேன்.